Η αντιπολίτευση έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Έριξε την κυβέρνηση. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Με συνειδησιακούς και ηθικούς εκβιασμούς των ανεξάρτητων; Ίσως! Όμως απέναντι σε ένα τόσο βάρβαρο καθεστώς που απολαμβάνει απίστευτα τον εξευτελισμό των πολιτών δεν έχεις πολλές επιλογές.
Υπάρχει βέβαια μία αμηχανία στην ατμόσφαιρα. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε εμείς από τις πλατείες και τους δρόμους, το έκαναν κόμματα και βουλευτές μέσα στη Βουλή. Οπότε τώρα το βάρος πέφτει διπλό επάνω μας. Και τώρα εμείς… Τι κάνουμε εμείς οι οργισμένοι, οι αδικημένοι, οι κυνηγημένοι;
Ήρθε η ώρα να μετατρέψουμε τα λόγια μας σε κάτι πιο πρακτικό. Να δηλώσουμε τί θέλουμε. Ο δρόμος είναι ανοιχτός. Τα σκυλιά βέβαια είναι λυμένα και θα ουρλιάξουν για να μας τρομοκρατήσουν. Όμως τώρα ξέρουμε ότι είναι σκυλιά δειλά και νικημένα. Ξέρουμε ότι θα ουρλιάξουν γιατί φοβούνται το τέλος τους.
Και τώρα εμείς πρέπει να αποφασίσουμε αν θα βάλουμε ένα τέλος σε μία περίοδο που μας γάμησε τη ζωή ή θα χρησιμοποιήσουμε το ουρλιαχτό των σκύλων σαν άλλοθι για να συνεχίσουμε την τραγωδία μας. Είν’ εύκολο να φοβηθούμε. Πάντα ήταν εύκολο. Είναι εύκολο να βολευτείς στο βούρκο και να αρνηθείς να κάνεις τον κόπο να βγεις.
Αν καταφέρουμε να δώσουμε παράταση ζωής στο σύστημα που μας μάντρωσε στον εφιάλτη, θα πιαστούμε ανέντιμοι απέναντι στους εαυτούς μας. Ψέματα λέγαμε ότι μας άξιζε κάτι καλύτερο. Αν καταφέρουμε να διασώσουμε τον νεποτισμό, την κλεπτοκρατία, την αλαζονική συμπεριφορά του σύγχρονου φεουδάρχη, είναι δικαίωμά μας. Όμως προτιμότερο θεωρώ πως είναι να βάλουμε μια πέτρα στο λαιμό μας και να βουτήξουμε στη θάλασσα.
Και τώρα εμείς… Είναι δύσκολο ν’ αποφασίσουμε τι θέλουμε. Όμως επιτέλους, ύστερα απ’ όλα όσα ζήσαμε είναι ηλίθιο να μην έχουμε αποφασίσει το τι ΔΕΝ θέλουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου