Ο τίτλος του ήταν «Nightfall» και η ιδέα που αναπτυσσόταν σε αυτό ανατριχιαστικά μεγαλειώδης.
Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα υποθετικό πλανήτη (Lagash), ο οποίος βρίσκεται σε ένα ηλιακό σύστημα με έξι ήλιους. Εξαιτίας αυτών ο πλανήτης δεν έχει ποτέ νύχτα.
Οι κάτοικοι του πλανήτη δεν έχουν δει ποτέ τον έναστρο ουρανό, ουσιαστικά δεν ξέρουν ότι υπάρχει κάτι άλλο πέρα από τον πλανήτη τους και τους έξι ήλιους.
Ζουν σε μία αιώνια ημέρα ως οι μοναδικοί κάτοικοι του σύμπαντος, αλλά ο Ασίμοφ δεν ασχολείται με την ψυχολογία τους ή με την καθημερινότητα τους, αλλά με μία ανωμαλία σε αυτήν.
Κάποιος αστρονόμος παρατηρεί ανωμαλίες στην τροχιά του πλανήτη γύρω από τον βασικό ήλιο, τον Όνος. Μετά από κάποιες μετρήσεις αντιλαμβάνεται ότι ο πλανήτης τους θα έχει σύντομα μια γενική έκλειψη των ήλιων, οπότε θα περάσει για λίγα λεπτά μέσα στο σκοτάδι.
Αυτό ξυπνάει το φόβο στους κατοίκους, ειδικά σε εκείνους που ανήκουν σε μια θρησκευτική σέχτα, τους «Απόστολους της Φλόγας». Αυτοί πιστεύουν ότι ο κόσμος θα τελειώσει μέσα στο απόλυτο σκοτάδι και στις φλόγες που θα ξεπηδήσουν από αυτό.
Την ίδια εποχή ένας αρχαιολόγος υποστηρίζει ότι ο πολιτισμός του πλανήτη παρουσιάζει κυκλικές καταστροφές κάθε 2049 χρόνια, περίοδο που ταυτίζεται –όπως γίνεται μόλις φανερό- με αυτή τη γενική έκλειψη, η οποία συμβαίνει κάθε 2049 χρόνια.
Ένας ψυχολόγος προσπαθεί να προβλέψει τις επιπτώσεις που θα έχει το σκοτάδι στην ψυχολογική κατάσταση των κατοίκων.
Οι φυσικοί επιστήμονες αντιλαμβάνονται ότι η μόνη εξήγηση για την αλλαγή στην τροχιά του Lagash είναι η ύπαρξη ενός δορυφόρου (ο οποίος είναι αόρατος στα μάτια τους, αφού δεν έχουν ποτέ νύχτα).
Και ξεκινούν να προετοιμάζονται για το σύντομο πέρασμα από το σκοτάδι. Αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο για έναν πολιτισμό που δεν είχε ποτέ νύχτα (τι να τις κάνεις τις λάμπες πυρακτώσεως σε έναν πλανήτη όπου οι ήλιοι πάντα λάμπουν;)
Τη μέρα της έκλειψης έχουν ανάψει πυρσούς και έχουν στρέψει τα μάτια τους στον ουρανό. Έχοντας πάντα μπροστά τους το γαλάζιο πέπλο της ημέρας δεν μπορούν καν να φανταστούν τι τους περιμένει.
Μόλις γίνεται η έκλειψη αντιλαμβάνονται ότι ο πλανήτης τους δεν είναι το σύμπαν.
Ο Ασίμοφ δε μας προχωράει πέρα από την αποκάλυψη της πραγματικότητας (και αυτό είναι που κάνει το διήγημα του αριστουργηματικό). Κάποιοι άλλοι συγγραφείς που έπιασαν την ιστορία από εκεί που την άφησε ο δημιουργός της, υπέθεσαν ότι οι άνθρωποι τρελαίνονται και ότι ο πολιτισμός του πλανήτη καταστρέφεται μέσω γενικευμένων ταραχών και συγκρούσεων.
----{}-----
Στο δικό μας «πλανήτη», στο δικό μας «σύμπαν», που λέγεται Ελλάδα, ζούμε ανάλογες στιγμές σοκ και δέους, ένα άλλο nightfall, ένα διαφορετικό nightfall, ηθικό πρωτίστως. Στην Ελλάδα δε συμβαίνει κάθε 2049 χρόνια, αλλά πόσα χρόνια έχουν περάσει από τη μεταπολίτευση; Τριάντα εννιά;
Οι ήλιοι που μας έκρυβαν την πραγματικότητα δεν είναι φυσικά σώματα. Είναι οι ήλιοι του δικομματισμού. Ζώντας τόσα πολλά χρόνια κάτω από το εναλλασσόμενο φως του ήλιου του ΠΑΣΟΚ και του πυρσού της ΝΔ βυθιστήκαμε στις αυταπάτες μας.
Όχι όλοι. Υπήρχαν πάντα οι «Απόστολοι της Φλόγας», οι οποίοι μας προειδοποιούσαν για την επερχόμενη καταστροφή. Όμως αυτούς, καθώς ζούσαμε στην επίπλαστη αιώνια λιακάδα του άσπιλου μυαλού μας, τους θεωρούσαμε γραφικούς και καταστροφολόγους. Αποχαυνωμένοι οι Έλληνες από το «φως» πίστευαν ότι όλα βαίνουν αισίως.
Νόμιζαν ότι δεν είναι ξενοφοβικοί και ρατσιστές, η απατεωνιά και το ρουσφέτι δοξάστηκε, η αξιοκρατία δεν είχε καμία αξία (εφόσον μπορούσαμε να βολέψουμε τους ανάξιους εαυτούς και απογόνους), ο πολιτισμός των πρωινάδικων και των σκυλάδικων έγινε το σήμα κατατεθέν της χώρας, η πιστωτική ευμάρεια και οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις ρούφηξαν μέχρι τελευταίας ρανίδας κάθε δημιουργική και παραγωγική ικμάδα, αφήνοντας μας έρμαια στα χέρια των κερδοσκόπων.
Ώσπου έφτασε η στιγμή που ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ έδυσε και ο πυρσός της ΝΔ τρεμοσβήνει.
Τότε οι Έλληνες βρέθηκαν μπροστά στην πραγματικότητα.
Το σκοτάδι αποκάλυψε τον αληθινό μας εαυτό.
Και είναι τερατώδης.
Sanejoker
