Είπε πολλά «δραματικά» ο κ. Σαμαράς. Υποσχέθηκε πως μετά το ξεκλήρισμα που θα φέρουν τα μέτρα, θα έρθει η ανάπτυξη, η δικαιοσύνη, ο παράδεισος. Εκεί, ως γνωστόν, θα έχουμε ποτάμια από μέλι, βουνά από πιλάφι και παρθένες από μόσχο, καμφορά, ήλεκτρο και ζαφορά, τα γνωστά ουρί του παραδείσου. Κι έτσι, πείστηκαν οι βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ να ψηφίσουν τα μέτρα για το καλό μας. Διότι τί καλύτερο από το να πεθάνουμε εξαθλιωμένοι και βασανιστικά αργά για το καλό των τραπεζιτών και των τοκογλύφων; Είναι ωραίος ο παράδεισος στον οποίο μας στέλνουν οι βουλευτές.
Οι βουλευτές χειροκρότησαν την αισιοδοξία του κ. Σαμαρά. Ούτε ένας όμως δεν έθεσε το ζήτημα ότι τα μέτρα αυτά λαμβάνονται για να καλύψουν την έκτη (!!!) αναθεώρηση στόχου του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, που είναι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος το 2013. Ούτε ένας δεν τον ρώτησε «πώς γίνεται μέσα σ’ ένα τόσο υφεσιακό περιβάλλον να υπόσχεσαι ανάπτυξη και “τελευταία μέτρα” από τη στιγμή που παίρνεις υφεσιακά μέτρα»; Πώς γίνεται δηλαδή το «ύφεση + ύφεση= ανάπτυξη»; Ποιο Χάρβαρντ το λέει αυτό;
Ούτε ένας βουλευτής δεν τον ρώτησε «πώς γίνεται να “πουλάμε” φύκια για μεταξωτή ανάπτυξη όταν οι αποκρατικοποιήσεις που υποτίθεται ότι θα έφερναν στο Ταμείο 50 δισ. ευρώ, υπολογίζεται τώρα ότι θα φέρουν μόνο 10 δισ.; Και μάλιστα πουλώντας περισσότερα, άρα ουσιαστικά ξεπουλώντας;». Κανείς δεν ρώτησε τον Σαμαρά, «πώς γίνεται να μιλάς για έξοδο από την κρίση το 2013, τη χρονιά δηλαδή που το χρέος της χώρας θα έχει φτάσει ή και ξεπεράσει το 190% του ΑΕΠ, κάνοντας την Ανάσταση του Λαζάρου να φαίνεται συνηθισμένη καθημερινότητα σε σχέση με την ανάσταση της ελληνικής οικονομίας;»
Ούτε ένας βουλευτής δεν τόλμησε να ρωτήσει τον Σαμαρά πώς σκέφτεται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα των 50 δισ. απλήρωτων οφειλών από νοικοκυριά και επιχειρήσεις προς τις τράπεζες; Με ποιο τρόπο θα απαντήσει στο αδιέξοδο των τραπεζών οι οποίες λένε ότι αν μειώσουν τις δόσεις της αποπληρωμής δανείων θα δημιουργηθούν άμεσα υψηλές κεφαλαιακές απαιτήσεις και οι τράπεζες θα χρειαστούν πρόσθετα κεφάλαια; Μήπως θα πάρει κι άλλο δάνειο η χώρα για να τις στηρίξει; Μήπως ένα τέταρτο, πέμπτο ή έκτο Μνημόνιο θα αποτελέσει τη λύση, τώρα που τη συνηθίσαμε;
Ούτε ένας βουλευτής δε ρώτησε τον Αντώνη Σαμαρά, πώς σκέφτεται να αντιμετωπίσει την πρόβλεψη ότι το 2013 η ανεργία θα φτάσει στο 29%, ενώ σε πραγματικούς αριθμούς θα διαμορφωθεί στο 34% με 35%, ποσοστό που αντιστοιχεί σε 1,75 εκατομμύρια ανέργους; Αυτοί οι άνεργοι είναι που θα πληρώσουν τις «μειωμένες» δόσεις στις τράπεζες; Είναι αυτοί που θα στηρίξουν την «επανεκκίνηση της οικονομίας»; Είναι αυτοί που θα γεμίσουν με ρευστό την αγορά; Είναι αυτοί που θα κινήσουν την οικοδομική δραστηριότητα; Αυτοί που θα ενισχύσουν τον εσωτερικό τουρισμό; Αυτοί που θα πληρώσουν φόρους και χαράτσια;
Ούτε ένας βουλευτής δε ρώτησε τον Αντώνη Σαμαρά «πόσοι νεκροί υπολογίζονται το 2013 ως αποτέλεσμα των μέτρων»; Ούτε ένας δε ρώτησε τον Αντώνη Σαμαρά, πώς γίνεται να απειλεί τους Έλληνες ότι αν βγούμε από το ευρώ δε θα έχουμε φάρμακα, την ώρα που αν και είμαστε στο ευρώ η εταιρεία Merck ανακοίνωσε ότι δεν θα προμηθεύει πλέον τα ελληνικά νοσοκομεία με το αντικαρκινικό σκεύασμα Erbitux αλλά ότι το σκεύασμα θα εξακολουθήσει να διατίθεται στην Ελλάδα, μέσω ιδιωτικών φαρμακείων;
Τίποτα! Nada! Καμία ανησυχία! Οι βουλευτές της Ν.Δ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΑΡ, θα ψηφίσουν τα μέτρα και τον προϋπολογισμό του επιθανάτιου ρόγχου της χώρας, των ανθρώπων, της οικονομίας. Δεν είχαν την ευαισθησία να κάνουν έστω μία ερώτηση. Έτσι, για την τιμή των μελλοθάνατων που θα σκοτώσουν οι ίδιοι με την ψήφο τους.
Όλα αυτά, για έναν άλλο λαό, μιας άλλης χώρας, θα στήριζαν το «ευρισκόμενοι εν αμύνη». Εδώ όμως, κυριάρχησε το «εν υπνώσει». Άξιοι…
ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
