Η Μύκονος, ήταν ήδη από την δεκαετία του ‘50 πόλος για την εγχώρια «χρυσή» νεολαία και από τη δεκαετία του ‘60 ινκόγκνιτο καταφύγιο για διεθνείς σταρ.
Το ορεινό όμως κεφαλοχώρι, με την βαριά από τον Καραϊσκάκη ιστορία, ήταν μέχρι πολύ πρόσφατα, κυρίως, παραγωγός τής διάσημης πλέον φορμαέλλας αλλά και εκλεκτού κόκκινου κρασιού.
Δίπλα της υπήρχε από το 1975 το Χιονοδρομικό.
Αλλά οι πρασινοροζ, κοινωνικά ανελθόντες με τα δανεικά που σήμερα η χώρα αποπληρώνει με εθνική ανεξαρτησία, είχαν άλλες προτεραιότητες.
Όφειλαν πρώτα να εκθρονίσουν τους παλαιούς Κολωνακιώτες και Μυκονιάτες, τύπου Ζάχου Χατζηφωτίου. Για να τεκμηριωθεί η κοινωνική άνοδος προείχε η κατάκτηση των παραλιών.
Έπειτα, προερχόμενοι οι ίδιοι, σε σημαντικό ποσοστό, από κατσάβραχα, απόγονοι γιδοβοσκών την μοίρα των οποίων θα είχαν ακολουθήσει αν δεν είχε υπάρξει ο Ανδρέας Παπανδρέου, έτρεφαν έμφυτη απέχθεια για ο,τιδήποτε κακοτράχαλο.
Πού καιρός λοιπόν για όρη και άγρια βουνά …
Όλα αυτά, μέχρι τη διόγκωση του οικονομικοπολιτικού καρκινώματος που συνοπτικά αποκλήθηκε «Διαπλοκή» και το colpo grosso του Χρηματιστηρίου.
Αφού είχαν κορεσθεί οι ανάγκες γαστέρας, υπογαστρίου και ματαιοδοξίας, το υπερβάλλον χρήμα που διοχετεύθηκε στην οικονομία ζητούσε νέο κανάλι ροής.
Αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου με βάση επιχειρηματικά σχέδια που εκπονήθηκαν από τον Βαρώνο Μυνχάουζεν.
Ευρωπαϊκές εισροές ανεξέλεγκτα δαπανώμενες.
Ολυμπιακές υπερτιμολογήσεις στρατοσφαιρικού ύψους.
Φθηνές, λόγω ευρώ, τραπεζικές χορηγήσεις.
«Μαύρο» πολιτικό και δημοσιογραφικό χρήμα.
Όλα, διαμόρφωσαν ένα στιλβωμένο στρώμα νεόκοπων καταναλωτών που διψούσε να διαφοροποιηθεί από τον κρατούντα κοινωνικό συρμό :
First we take Mykonos then we take …what?
