Για άλλη μια φορά βγήκαν τα τέρατα κι οι δράκοι από τα συρτάρια για να τρομοκρατήσουν τους ήδη φοβισμένους.
Δεν τους φτάνει να είναι ο λαός διστακτικός και άτολμος.
Τον θέλουν ολοκληρωτικά καθηλωμένο, παγωμένο και αδρανή, άβουλο, υποταγμένο.
Μόνο έτσι θα μπορούν να συνεχίσουν την εξόντωση, να θάψουν ακόμη πιο βαθιά κάθε ελπίδα για έξοδο από τον κυκλώνα που σαρώνει τη ζωή του.
"Τέρμα σε μισθούς και συντάξεις αν δεν περάσουν τα μέτρα"(!) λένε οι επιστήμονες του φόβου στα κανάλια.
Καταστροφές, συμφορές, χάος, συγκρούσεις των "ακραίων" λέει ο δημοκράτης Α.Σαμαράς που ξέρει πως μόνο με εκβιασμό μπορεί να συγκρατήσει την οργή και την απελπισία.
"Δεν παίζουμε με τη χώρα" λεει το ΠΑΣΟΚ, "Θα ψηφίσουμε ΝΑΙ..."
"Αυτά τα μέτρα είναι τα τελευταία..." λένε όλοι οι τρομοέμποροι μαζί για να χρυσώσουν το χάπι.
Όσο για την σοβαρή ΔΗΜΑΡ, δυστυχώς μάλλον όλοι ξέρουν τι θα κάνει.
Όχι δεν είναι Μάιος του 2010, ούτε Ιούνιος του '11, δεν είναι αναδημοσίευση άρθρου του Νοεμβρίου του '11 'η του Φεβρουαρίου του '12.
Απλά τα "όπλα" και τα πυρομαχικά στέρεψαν κι έμεινε μόνο η βαρετή επανάληψη του ίδιου ψεύτικου εκβιασμού, της ίδιας χιλιοπαιγμένης ταινίας τρόμου.
Και μαζί οι ίδιες φάλτσες βραχνές κορώνες περί "σωτηρίας" του τόπου...Αυτής της σωτηρίας που πήρε το χρέος από το 112,5% και θα το στείλει το 2013 στο 189%!! Από τα 280δις μετά το PSI -και την "ευεργετική περικοπή 100δις" για την οποία ήταν περήφανος ο κ.Βενιζέλος- στα 346δις(!) μέσα σε λίγους μήνες.
Να ξέρουν όμως ότι όλο αυτό με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στην απομυθοποίηση των δράκων τους, στο ξεσκέπασμά των άθλιων εκφοβισμών τους, και τελικά στο πέταγμα του φόβου στα σκουπίδια από το λαό.
Κι όταν γίνει αυτό, τότε βέβαια δεν τους σώζει τίποτα.
Απεργία σήμερα και την Τετάρτη. Η χώρα κατεβάζει ρολά. Δεκάδες κλάδοι, εκατοντάδες σωματεία, εκατομμύρια εργαζόμενοι ξαναμπαίνουν στον αγώνα.
Δύο δρόμοι υπάρχουν. Ο ένας είναι του συμβιβασμού, της υποταγής και του φόβου, που πάει καρφί στο βούρκο του χθές που αρρωσταίνει όλο και πιο πολύ κάθε μέρα.
Ο άλλος είναι αυτός του σκληρού ασυμβίβαστου αγώνα που πάει στον ανοιχτό ουρανό, στο καινούργιο, το αδοκίμαστο.
Την εξουσία του λαού.
Αυτό που με απόλυτη ειλικρίνεια και σοβαρότητα λένε οι κομμουνιστές τόσο καιρό,
Αυτό τό τόσο "μακρινό" μα τόσο δίπλα μας αν...
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΡΗΣ
