Όσοι είπαν άλλο από αυτό που τους επεβλήθη απλά...
διαγράφηκαν δημοκρατικότατα. Ήταν λέει θέμα ζωής και θανάτου. Τότε να τους καταργήσουμε και να κάνουμε μια προεδρική δημοκρατία με υπερ-αυξημένες εξουσίες στον πρόεδρο και οι αντιπρόσωποι απλοί κομιστές των αποφάσεων των διοικητικών διαμερισμάτων της χώρας.
Αλλά δεν σταματάει εδώ. Μιλούν υπεύθυνα άτομα στο βήμα και οι βουλευτές/ακροατές συζητούν μεταξύ τους ή λοιδωρούν τον ομιλούντα γιατί απλά δεν ακούν αυτά που θέλουν να ακούσουν. Ο υπεύθυνος υπουργός πιάνει λακιρντί με τον όποιον του μιλάει και πάει λέγοντας. Ο πρωθυπουργός τότε βρίσκει να συζητήσει τα εθνικά θέματα. Για να μην ακούει τι λένε από το άλλο κόμμα.
Αν δεν ακούσεις την άλλη όψη πως θα αποφασίσεις τι θα ψηφίσεις; Θα μου πεις “τώρα τι μου λες, για προαποφασισμένη ψήφο σου μίλησε κανείς;” Αν είναι έτσι, και είναι, προς τι το θέατρο και η ραψωδία. Για να χαζεύουμε εμείς οι ταλαίπωροι τηλεθεατές;
Ναι θέλουμε η βουλή νάναι ζωντανό κύτταρο. Να φιλοκαλούν μετ’ ευτελείας και να φιλοσοφούν άνευ μαλακίας αλλά οι σκέψεις και οι αποφάσεις νάναι δικές τους κι όχι του εκάστοτε Βαγγέλη ή του Αντώνη ή του Φώτη κλπ. Και όχι να διαγράφεται από το κόμμα πριν καλά καλά προλάβει να διαφωνήσει.
Θα μου πεις, υπακουή στην γραμμή του κόμματος. Θα σου πω εντάξει. Τότε τι τους θέλουμε τριακόσιους, για να τους πληρώνουμε; Πρόεδρος, γραμματέας – τέλος.
Περίεργη δημοκρατία σε περίεργη και παράξενη χώρα/πατρίδα. Κι εμείς φαν του τηλεθεάματος η βουλή. Ή μήπως εκείνη την ώρα βλέπαμε Σουλεϊμάν και Χουρέμ; Αφού ξέραμε το αποτέλεσμα και άρα το παιχνίδι ήταν χωρίς ενδιαφέρον ως προς το αποτέλεσμα μαθαίναμε …Τούρκικα.
