Το Βαλς Των Χαμένων Ονείρων.

Πάντα είχα την συνήθεια να συνδέω την μουσική που ακούω με συναισθήματα, πρόσωπα και αναμνήσεις. Αυτό πολλές φορές με έκανε να μισήσω ορισμένα τραγούδια. Υπάρχει όμως ένα τραγούδι που δεν θα το βαρεθώ και δεν θα το μισήσω ποτέ: Το Βαλς Των Χαμένων Ονείρων.


 Θα έχουν περάσει 2 χρόνια από όταν το πρωτοάκουσα. Κι όμως κάθε φορά που το ακούω, αμέτρητες οι έως τώρα φορές, νιώθω την ίδια συγκίνηση και την ίδια “γλυκιά μελαγχολία” , όπως μου αρέσει να την λέω, που ένιωσα την πρώτη φορά. Θυμάμαι έναν καιρό ότι το έβαζα να παίζει πριν κοιμηθώ και όταν ξυπνούσα έπαιζε ακόμα. Υποθέτω αν και δεν θυμάμαι ότι τότε έβλεπα πολύ ωραία όνειρα.


 Κάθε εκδοχή είναι εξίσου ωραία για εμένα. Το περισσότερο κλάμα όμως ( ναι κλάμα από συγκίνηση) το έχω ρίξει με αυτήν την εκδοχή. Υπάρχει όμως και μια άλλη που με έχει συνεπάρει. Ο συνδυασμός ενός τόσο καταπληκτικού μουσικού κομματιού με την εξαιρετική απαγγελία ενός υπέροχου ποιήματος με κάνει κάθε φορά να θέλω να κλάψω από χαρά.

Το τραγούδι αυτό το έχω συνδέσει με το νοσταλγικό παρελθόν. Θυμάμαι μια φορά στο τραπέζι λίγο μετά τον θάνατο του αγαπημένου μας θείου και αδερφού της γιαγιάς μου να μιλάμε για το παρελθόν του όταν διατηρώντας ένα βιβλιοπωλείο στην Λέοντος Σοφού μαζί με έναν εξαιρετικό κύριο, μεγάλωνε μόνος του τα δύο του παιδιά. Το μαγαζί του θείου βρίσκονταν στην ακμή του σε μια μακρινή εποχή όταν η καρδιά του εμπορίου της πόλης βρίσκονταν στην περιοχή γύρω από το λιμάνι. Κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι μας έφερνε δώρα και λίγο πριν πεθάνει είχε αγοράσει και είχε έτοιμα σε μια σακούλα δύο βιβλιαράκια από εκείνα τα παλιά παιδικά βιβλία , σαν και αυτά που μας έφερνε, για τα δύο μικρότερα του εγγόνια. Περιγράφοντας εκείνη την εποχή, το κλίμα και τις συνθήκες συνέβη κάτι απίστευτα συγκινητικό: όταν ανέφερα το Βαλς η μάνα μου είπε κλαίγοντας ότι αυτό το τραγούδι το έχει συνδέσει με τον θείο. Λίγο αργότερα η αδερφή μου μας είπε ότι η μεγάλη του εγγονή μετά τον θάνατο του όταν άκουσε αυτό το τραγούδι ξέσπασε σε κλάματα γιατί της θύμισε και εκείνης τον παππού της. Έγινε για εμάς το τραγούδι του θείου Ντίνου του αγαπημένου μας θείου που μας άφησε ξαφνικά πριν λίγο καιρό.

 Στο μυαλό μου αυτό το τραγούδι ταυτίζεται με κάτι το μελαγχολικό, όμορφο και αθώο. Ίσως αυτό να είχε κατά νου ο Μάνος Χατζιδάκις όταν το έγραφε διοχετεύοντας θαρρώ τόνους συναισθημάτων και ταλέντου σε μερικές παρτιτούρες. Εδώ κολλάει μάλλον και ο τίτλος του. Χαμένα όνειρα, νοσταλγία. Ίσως είναι το κορυφαίο του ορχηστρικό κομμάτι. Δύσκολο βέβαια να διαλέξεις όταν τα περισσότερα είναι εξίσου υπέροχα.

 Μια άλλη συνήθεια που έχω είναι να προσπαθώ να οπτικοποιήσω αυτό που ακούω δημιουργώντας απόλυτα ταιριαστές εικόνες μες στο μυαλό μου. Το Βαλς έχει απαραίτητα σέπια και εικόνες από το παρελθόν και ας μην το έχω ζήσει εγώ. Θυμίζει κάτι το νοσταλγικό και το παλιό αλλά με την καλή έννοια. Μου φέρνει σχεδόν πάντα στο μυαλό την Πλάκα και το Θησείο, την παλιά Αθήνα. Μια πόλη που λατρεύω να αγαπώ και ας έχει και τις ασχήμιες της. Εύχομαι να καταφέρω να την γνωρίσω και άλλο στο μέλλον.

 Η μουσική υπάρχει για να λέει όλα αυτά που δεν μπορούν να πουν οι λέξεις. Είναι μια γλώσσα που απηχεί στις καρδιές όλων των ανθρώπων αυτού του κόσμου.


πηγή