Ποτέ μου δεν πίστεψα στον Αϊ Βασίλη. Δεν το λέω για καλό, για κακό το λέω. Στα παιδικά μου χρόνια, που θα μπορούσα να πιστέψω στον Άι Βασίλη, εκείνος δεν ερχόταν. Άλλο καημό δεν είχαν δηλαδή οι γονείς μου από το να αγοράζουν παιγνίδια και να τα δίνουν στον …
Άγιο να τα φέρει. Τα δώρα μας ήταν καμιά σοκολάτα άντε και κανένα ζευγάρι καινούργιες κάλτσες.
Τα παιγνίδια τα φτιάχναμε μόνοι μας. Με μια πρόκα καρφωμένη σε ένα παλιό σκουπόξυλο έφτιαχνα ένα ωραίο τουφέκι. Του- του- του- του- έκανα, όπως υπέθετα ότι κάνει ένα όπλο και έτοιμος ο καουμπόης. Στο κρεβάτι μου από κάτω βέβαια είχα καμιά δεκαριά πλαστικά στρατιωτάκια (για τα μολυβένια έμαθα μετά) σημάδι ότι κάποιος, κάποτε, μου τα είχε φέρει. Μερικά είχαν πάνω τους χώματα, ένδειξη ότι από κάπου τα είχα ξεθάψει. Γιατί ήμουν και τυχερός. Θυμάμαι ας πούμε ότι στα μπάζα μιας οικοδομής είχα βρει ένα ολόκληρο σασί φορτηγού! Μόνο που είχε τρεις ρόδες. Στην θέση της τέταρτης έβαζα ένα κουμπί ή ένα καπάκι και έτοιμο το τετράτροχο. Στο ένα παιγνίδι το χρησιμοποιούσα για ΙΧ – ιαν – ιαν – ιαν – ιαν γκάζωνα και έφευγα. Σε άλλο για μπουλντόζα - τουφ - τουφ – τουφ- τουφ. Φαντασία να έχεις. Άι Βασίλης πάντως δεν υπήρχε. Και τα μωρά δεν τα έφερνε ο πελαργός. Γενικώς τέτοια χονδροειδή ψέματα δεν είχαμε στην οικογένεια μας. Εντάξει δεν μας τα έλεγαν και όλα, αλλά μέσες - άκρες την αλήθεια την ξέραμε. Αυτό ίσως με έκανε δημοσιογράφο. Η απόσταση από τα παραμύθια. Γιατί, οι παπάδες θα σου πουν «μπλα μπλα Θεός», οι πολιτικοί θα σου πουν «μπλα μπλα δημοκρατία», ε πρέπει να υπάρχει και ένας που θα σου πει πως έχουν περίπου τα πράγματα. Και εδώ θέλω να φτάσω. Στο ερώτημα «τι θέλεις από την νέα χρονιά», η απάντηση μου είναι «λιγότερα παραμύθια». Θα σας γκρεμίσω το όνειρο αλλά δεν έχω και άλλη λύση.
Όλη η Ελλάδα μάζευε στις γιορτές ρούχα, τρόφιμα, φάρμακα, παιγνίδια. Από εκκλησία περνάς, σακούλες θα δεις. Το ίδιο σε δήμους, συλλόγους, υπουργεία, κανάλια, κόμματα, συνδικάτα, ΜΚΟ, εμπορικά κέντρα (!). Ακόμα και επιχειρήσεις που όλο τον χρόνο απέλυαν τώρα μαζεύουν τρόφιμα για το καλάθι του φτωχού. Κυρίες με κόμμωση «είμαι φιλάνθρωπος» αλληλοσυγχαίρονται στα κανάλια γιατί «αποδείξαμε σε όλον τον κόσμο ότι παρά την κρίση παραμένουμε άνθρωποι»! Έφερνε η γιαγιά μια σακούλα με τα παιδικά ρούχα του γιού της – τώρα που επιτέλους αποφάσισε ότι δεν είναι πια παιδί – και τα πετούσε στο κοντέινερ. Και από δίπλα οι σακούλες με τα φάρμακα που ξεστοκάρισε η αρρωστομανής γειτόνισσα. Και τα παλιά παιγνίδια του Τοτού, τα γάλατα μακράς διαρκείας της μικρής Ολλανδέζας κοκ. Και αυτό το ονομάσαμε «αλληλεγγύη στους φτωχούς».
Εγώ γιατί σε αυτές τις στοίβες με τις νάιλον σακούλες, είδα κυρίως τη λέξη «υποκρισία»; Για να μην μιλήσω για το «χάος»; Ποιος στρατός εθελοντών θα ανοίξει αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδες σακούλες; Ποιος θα ξεχωρίσει τα είδη, ποιος θα βρει τις οικογένειες που έχουν ανάγκη, ποιος θα κάνει πακέτα, ποιος θα τα διανείμει; Πώς δεν θα πάνε υπολείμματα Jumpo στον φτωχό συνταξιούχο και παλτουδιές γεροντίστικες στον φτωχό πιτσιρικά; Ποια ιατρική λεγεώνα, θα βγάλει στην άκρη τα ληγμένα και τα μη ασφαλή φάρμακα και ποιος θα αποφασίσει τι σκεύασμα θα πάρει η υπερτασική κυρία Ασπασία και ο ασθματικός Νικολάκης; Νεαρή ρεπόρτερ υπερηφανευόταν την πρώτη μέρα του χρόνου ότι «χάριν της πρωτοβουλία του σταθμού εξασφαλίσαμε πλέον επάρκεια σε γάζες και επιδέσμους»! Σε ποιο μέτωπο θα τις χρησιμοποιήσουμε; Και οι γιαγιάδες γιατί σταμάτησαν να πλέκουν φανέλες για τους φαντάρους στα αλβανικά σύνορα; Ποιος περιπαίζει τους φτωχούς;
Αντί λοιπόν να κάνουμε καθημερινή πράξη την αλληλεγγύη στον διπλανό μας – να παίρνω εγώ τρόφιμα και να τα πηγαίνω εγώ στα πίσω στενά και να τα δίνω εγώ σε αυτούς που ξέρω τι ανάγκες έχουν – λέμε «φέρτε σακούλες» να γεμίσουν τα τηλεοπτικά πλάνα. Οι σακούλες όμως με τα παλιά μας ρούχα, πεταμένα στα σκαλοπάτια μιας ΜΚΟ, δεν μας κάνουν «φιλάνθρωπους». Άσε που μας θυμίζουν το φιάσκο της εκκλησιαστικής «Αλληλεγγύης». Τότε – το 2004, στο τσουνάμι- που η αγαπημένη οργάνωση του Χριστόδουλου πήρε εκατομμύρια από τους τηλεμαραθώνιους και έστειλε στους πληγέντες στην Ινδονησία … αποκριάτικες στολές και σέξι εσώρουχα!
Γι' αυτό σας λέω. Το 2013 θέλει απαντήσεις και όχι άλλα παραμύθια.
Ο Καμίνης είπε κάτι σωστό. Να κάνει ο Δήμος προγράμματα επανακατάρτισης για ανέργους. Ωραία, τι περιμένει και δεν τα κάνει; Η Εκκλησία ανακοίνωσε ότι θα δώσει εκτάσεις στους νέους φτωχούς αγρότες. Επιτέλους, αλλά πότε; Πού έχει κολλήσει η παραχώρηση αγροτεμαχίων στους νέους που προωθούσε το υπουργείο Γεωργίας; Υπάρχει κάποιο εθνικό σχέδιο για νέες δουλειές (πέρα από το αναπτυξιακό ευχολόγιο της κυβέρνηση και το επενδυτικό … καταστροφολόγιο της αντιπολίτευσης).
Ή για να το πω και αλλιώς. Δεν θέλει ψάρι ο φτωχός. Θάλασσες να ψαρεύει θέλει. Και κάποιον να του μάθει πώς θα ψαρεύει.
Καλή χρονιά και ελπίζω το 2013 το protagon να γκρεμίσει κάποιους από τους μύθους που μας τυραννάνε. Να ξεκινήσουμε όμως τώρα νωρίς, πριν το 2013 μάθει να αντιστέκεται.
