Σύμφωνα με τον Αντώνη Σαμαρά και τους Κουβέλη και Βενιζέλο, ανάπτυξη είναι να πληρώνει το κράτος τις οφειλές στους ιδιώτες.
Κι όταν λέμε ιδιώτες εννοούμε τα μπλοκαρισμένα δάνεια καναλιών και εκδοτικών ομίλων, εθνικών κατασκευαστών και προμηθευτών του ελληνικού δημοσίου.
Ανάπτυξη είναι οι μεγάλες επενδύσεις ξένων πολυεθνικών σαν τα μεταλλεία των Σκουριών. Επενδύσεις που θα δώσουν στον κόσμο δουλειές για να μπορεί μετά να πληρώνει φόρους. Οι ίδιες οι πολυεθνικές δεν θα έχουν κανένα λόγο σε όλο αυτό, μιας και τα οφέλη της εκμετάλλευσης των πόρων θα πηγαίνουν στην τσέπη τους.
Ανάπτυξη είναι να αποκτήσουν οι τράπεζες τα χρήματα που θα τους επιτρέψουν να καλύψουν τις αεριτζίδικες αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων που οι διάφοροι Λευρεντιάδηδες εκτελούσαν μέσα από τις οφσόρ και τις υπόλοιπες έξυπνες επενδυτικές στρατηγικές τους από τα νησιά Κεϊμάν και Μπαρμπάντος.
Ανάπτυξη, τέλος, αποτελεί η προοδευτική ιδιωτικοποίηση νερού, ρεύματος και λοιπών κρατικών υποδομών στο όνομα της κακοδιαχείρισης δεκαετιών από τα διορισμένα κομματικά στελέχη που αποτύγχαναν να εκλεγούν σε βουλευτικές και δημοτικές εκλογές με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία.
Μοναδικό παραμένει, βέβαια, το φαινόμενο της πρακτικής του ελληνικού δημοσίου όσον αφορά αυτές τις πολυπόθητες πληρωμές στους στεγνούς από ρευστό ιδιώτες.
Επρεπε να πει το ναι η τρόικα για να αποφασίσει το δημόσιο να συμψηφίζει οφειλές πολιτών προς το κράτος με χρωστούμενα του δημοσίου, αναγκάζοντας μέχρι πρότινος εκατοντάδες μικροιδιωκτήτες και επαγγελματίες να κλείνουν τα μαγαζιά τους ενώ εφορία και δημόσιοι οργανισμοί τους χρωστάγανε ένα σκασμό λεφτά.
Οχι βέβαια όλοι, γιατί οι φίλοι και γνωστοί με τις σφραγισμένες επιταγές και τις αγωγές βουνό, κατάφερναν με έναν μαγικό τρόπο να συνεχίζουν να βγάζουν φορολογικές ενημερότητες μέχρι να καταφέρουν να μπουν στο θαυματουργό άρθρο 99 και να φεσώσουν τη μισή αγορά.
Κι όμως, αυτό ήταν μέχρι σήμερα το μοντέλο των ελληνικών κυβερνήσεων γύρω από την πολυπόθητη ανάπτυξη.
Πλέον, τα προβλήματα τελειώσανε. Σε πείσμα όλων, τα χρήματα θα μας τα δώσουν και οι δουλειές θα ανοίξουν. Θα ανοίξουν, μάλιστα, τόσο που ούτε Κυριακές δεν θα προφταίνουμε να ξεκουραζόμαστε.
Εξαιρούνται, βεβαίως, όσοι σηκώνονται και φεύγουν απ´την Ελλάδα, για τους οποίους πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να πληρώνουν έναντι τις φορολογικές τους οφειλές ως αντίδωρο της αδικαιολόγητης απουσίας τους απ´τη χώρα.
Γιατί μπορεί να μην έχουν οι Έλληνες του εξωτερικού δικαίωμα ψήφου, όπως συμβαίνει στις περισσότερες από τις χώρες που πολιτικοί και δημοσιογράφοι μάς συγκρίνουν διαρκώς, μιας και κανείς μαλάκας δεν θα ψήφιζε υπέρ αυτού που τον έδιωξε από το σπίτι του, αλλά μια αναπτυξιακή εισφορά υπέρ της χαμένης τους πατρίδας θα τους έκανε και εθνικά υπερήφανους αλλά και επίτιμους πολίτες της διπλά χρεοκοπημένης Ελλάδας.
Διότι πανω από όλα προτεραιότητα μας ήταν και θα είναι πάντοτε η ανάπτυξη.
ΠΗΓΗ
