Το ξέρω ότι έχω καιρό να σου γράψω. Δε σε ξέχασα, μην ανησυχείς.
Απλά είναι λίγο κουραστικό να σου στέλνω γράμματα κι εσύ να μην απαντάς ποτέ. Ξέρω ότι εκεί που βρίσκεσαι δεν έχετε ίντερνετ ούτε ταχυδρομείο.
Αλλά θα μπορούσες να με επισκεφτείς στον ύπνο μου. Έτσι δε συνηθίζετε να κάνετε;
Εδώ τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Η Ελλάδα, ως άλλη Ιφιγένεια, θυσιάζεται στο βωμό της πολιτικής προκειμένου να φυσήξει ούριος άνεμος στα πανιά της παγκόσμιας τοκογλυφίας.
Πότε ακριβώς έφυγες εσύ; Θυμάμαι ότι βλέπαμε τη συναυλία του Manu Chao στη Γένοβα, τότε, με τη μεγάλη συγκέντρωση ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, τότε, που οι Έλληνες ήταν ακόμα μαστουρωμένοι από πιστωτική ευμάρεια.
Το εφτά πρέπει να έφυγες.
Με είχες πάρει τελευταία φορά στη δουλειά (ναι, ήμασταν εργαζόμενοι κάποτε) και σου έλεγα για το γιο μου που είχε κολικούς και για το έτερον ήμισυ που είχε ανοίξει αυλάκια στο διάδρομο από το νυχτερινό πέρα-δώθε.
Κι εσύ μου είχες πει: «Τα σεντόνια μυρίζουν γυναίκα», προφέροντας την τελευταία λέξη τόσο θερμά που για μια στιγμή μου φάνηκε ότι μπορούσα να μυρίσω το άρωμα.
Ήσουν πάντα Ζορμπάς –και με μάλωνες όταν χρησιμοποιούσα κάποια πιο λόγια έκφραση.
Από το εφτά κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, πολύ και βρώμικο.
Οι ντήλερ που μας έδιναν το ναρκωτικό μας, όταν κατάλαβαν ότι είμαστε πλήρως εθισμένοι και ανυπεράσπιστοι, μας το κόψανε απότομα και μας έβαλαν σε καραντίνα.
Έτσι η Ελλάδα, προκειμένου να εξασφαλίσει τη δόση της, βγήκε στην πορνεία.
Αξιολύπητη πόρνη που τη σέρνουν από ‘δω κι από ‘κει οι έξωθεν και οι έσωθεν νταβατζήδες.
Και το χειρότερο είναι ότι η πιστωτική πρέζα μας έκαψε τον εγκέφαλο.
Η πλειονότητα αυτού του εξαθλιωμένου λαού συνεχίζει να πιστεύει ότι ο Σαμαράς είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός, το πιστεύεις;
Τι; Δεν το ήξερες ότι ο Σαμαράς είναι πρωθυπουργός;
Ναι, ναι, αιρετός, τον ψηφίσανε για να τους διαπομπεύσει. Αλλά η πόρνη αγαπάει τον νταβατζή της, έτσι δε γράφουν στα λαϊκά αναγνώσματα;
Για τον ίδιο Σαμαρά μιλάμε, δεν κάνεις λάθος.
Αυτόν τον γλοιώδη ανθρωπάκο που κάποτε ήταν τσιράκι του Μητσοτάκη, μετά τον έριξε και έφτιαξε το δικό του θνησιγενές κόμμα για να επιστρέψει αργότερα στα παλιά του λημέρια και με μια παραλλαγή του διλήμματος «Καραμανλής ή τανκς» («Σαμαράς ή χρεοκοπία», ήταν το νέο δίλημμα) να οδηγήσει ένα λαό στην αγκαλιά της σχολής του Σικάγο και στην εκμηδένιση.
Τόσοι άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε μέρα, δε συνάντησες κανέναν να σου τα πει από κοντά; Δε μιλάνε και πολύ, ε; Θα συνηθίσουν, σιγά-σιγά...
Και αυτά δεν είναι τα χειρότερα νέα. Ναι, μπορεί να πέσει και πιο χαμηλά ένας λαός, πόσο χαμηλά ακόμα δεν ξέρω.
Με κομμένη την πρέζα και καμένο τον εγκέφαλο οι Έλληνες (πολλοί από αυτούς αν και όχι όλοι) άρχισαν να προσανατολίζονται προς τον ναζισμό!
Μη γελάς, δεν είναι σουρεαλιστικό αστείο, είναι η πραγματικότητα, η πικρή και απείρως ρεαλιστική πραγματικότητα (τώρα θα με βρίζεις... ρεαλιστική πραγματικότητα, όπως λέμε τερατώδες τέρας.)
Κάνανε τατουάζ τη σβάστικα, ξυρίσανε το άδειο τους κρανίο, χαιρετάνε ναζιστικά και κυνηγάνε τους μαύρους, τους αριστερούς και τους ομοφυλόφιλους.
Σε θυμάμαι όταν είχες διοριστεί στη δημοτική αστυνομία (το μεγαλύτερο λάθος της ζωής σου, μετά την αγορά εκείνης της 600αρας σκοτώστρας).
Σε έστελναν έξω να κόψεις κλήσεις και να διώξεις τους παράνομους μικροπωλητές κι εσύ έπιανες κουβέντα μαζί τους.
“Where are you, my friend?”
“Jamaica.”
“Oh, me man, Marley rules!”
Τους κερνούσες τσιγαράκι, τραγουδούσες κάνα στίχο μαζί τους και τους προσκαλούσες στο μαγαζί όπου έπαιζες μουσική τα βράδια.
Ο χειρότερος αστυνομικός στην ιστορία της αστυνομίας... Ή μήπως ο καλύτερος;
Τώρα έχουν ξαμοληθεί τα λοβοτομημένα κοπρόσκυλα (τα στερημένα από αγάπη-φροντίδα-φρίσκις κουταβάκια μεγάλωσαν και λύσσαξαν) και διαλύουν πάγκους για να προστατέψουν την ανθηρή ελληνική οικονομία από το οχληρό παραεμπόριο.
Μαχαιρώνουν ανθρώπους που έχουν λάθος αίμα και μαζεύουν σωστό αίμα για τους σωστούς ανθρώπους.
Μοιράζουν κόκαλα στους επαίτες ψηφοφόρους και γλύφουν τα αχαμνά των εφοπλιστάδων.
Και ο κόσμος έχει τόσο αποβλακωθεί που ένα εκατομμύριο νεκροζώντανοι είναι έτοιμοι να τους ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές (αν και θα προτιμούσαν κάτι σε Παπαδόπουλο –και δεν εννοώ τα μπισκότα).
Πίστεψε με, Νίκο, υπάρχει (ή απλώς φανερώθηκε) τόση ηλιθιότητα που δε θα άντεχες ούτε ένα λεπτό εδώ.
Τι κάνουν οι «άλλοι»; Εκείνοι που δεν πιστεύουν όσα λέει ο Σαμαράς και όσα κάνουν οι νεοναζί;
Αναμένουν και υπομένουν.
Είναι ακόμα στο πρώτο στάδιο της μεταμόρφωσης του πνεύματος, σε εκείνο της «καμήλας», όπως έλεγε ο φίλος μας ο Φρειδερίκος. (Αλήθεια, μήπως τον συνάντησες; Είναι ακόμα έτσι τρελός και φλεγόμενος όπως ήταν;)
Κάποιοι, λίγοι, έχουν περάσει στο δεύτερο στάδιο, εκείνο του «λιονταριού» που βρυχιέται «Όχι». Αλλά απέχουμε πολύ από το στάδιο του «παιδιού», από το στάδιο του μεγάλου «Ναι» που θα φτιάξει τον κόσμο από την αρχή.
Κυρίως υπομένουμε.
Προσωπικά πως είμαι; Αμφιταλαντεύομαι (παλαντζάρω, επαμφοτερίζω, άρπα δύο λόγιες εκφράσεις) ανάμεσα στην απόγνωση και την ελπίδα.
Όταν η απόγνωση φτάνει στο ζενίθ –και η ελπίδα αντιστρόφως ανάλογα στο ναδίρ- αναρωτιέμαι μήπως τελικά είναι καλύτερα εκεί που βρίσκεσαι εσύ.
Αλήθεια, που βρίσκεσαι;
Αν ισχύει κατά γράμμα το δόγμα του χριστιανισμού τότε θα είσαι μέσα σε τίποτα φλόγες και θα σε προγκάνε διαβόλοι και τριβόλοι με τις πηρούνες τους για να δουν αν ψήθηκες.
Αν ο Θεός δεν είναι τόσο δογματικός όσο αυτοί που παριστάνουν τους –ελέω Θεού- αντιπροσώπους Του στη Γη, τότε μάλλον θα έχεις ανταμώσει με όλους τους άλλους φίλους που έφυγαν νωρίς και θα παίζετε ρέγγε σε ολάνθιστους κήπους.
Αν δεν υπάρχει τίποτα μετά... Σ’ αυτή την περίπτωση στείλε μου ένα μήνυμα για να μην κάθομαι και σου γράφω χωρίς λόγο.
Αλλά κάτι μου λέει ότι περνάτε καλά. Καλύτερα από ‘δω. Ούτε εφορία ούτε γηρατειά ούτε φασίστες... Σαν τον Παράδεισο ακούγεται, αρχίζω να ζηλεύω.
Να μη βιάζομαι, λες, έτσι κι αλλιώς θα δω ιδίοις όμμασι (άρπα άλλη μία) το μεγάλο πανηγύρι –ή το απόλυτο κενό.
Ναι, το ξέρω, ούτως ή άλλως η ζωή περνάει πολύ πιο γρήγορα από την αιωνιότητα.
Το έλεγαν και οι ψυχεδελικοί τροβαδούροι της εφηβείας μας:
“Life is a short warm moment
and death is a long cold rest.
You get your chance to try
in a twinkling of the eye,
80 years with luck or even less.”
Μην ανησυχείς, θα αδράξω αυτή την τόσο σύντομη ευκαιρία δράσης –για όσα χρόνια μου απομένουν.
Αλλά -αν θες και σε αφήνουν- πάρε μια ώρα άδεια από τον Μεγάλο και πέρνα το βράδυ από το όνειρο μου να ξαναπαίξουμε το “Redemption Song”.
Φέρε και τη φυσαρμόνικα.
Φιλιά,
ο ζωντανός φίλος σου
Αφιερωμένο σε όλους τους φίλους που έφυγαν νωρίς.
Sanejoker
