το δακτυλίδι
Ψάξε, ψάξε,
δε θα
το βρεις….
Και γιατί παρακαλώ δε θα το βρω άμα το ψάξω;;
Αμ, γι’ αυτό ακριβώς. Γιατί το ψάχνεις!
Δηλαδή να μην το ψάξω; Και τότε πως θα το βρω;
Σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό ότι τα ωραιότερα πράγματα που έχουν εμφανιστεί στη ζωή σου, δεν τα έψαξες, αλλά ήρθαν από μόνα τους;
Έχεις ποτέ σκεφθεί πως όταν κυνηγάς κάτι, αντί να το φέρνεις πιο κοντά σου, το απομακρύνεις;
Ομολογώ πως όχι. Αλλά εγώ έχω ανάγκη να έχω μια σχέση. Εδώ και τώρα!
Ξέρω βέβαια ότι ιδανική σχέση δεν υπάρχει. Ο ιδανικός σύντροφος ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας.
Αλλά θα ψάξω παντού, ίσως χρειαστεί να κάνω και κάποιες υποχωρήσεις, αλλά που θα πάει; Θα τον βρω…
Επιτρέπεις;
Αφού η ιδανική σχέση κατά τα λεγόμενά σου δεν υπάρχει, μπορώ να συμπεράνω ότι ψάχνεις μια μέτρια, συμβατική σχέση.
Πόσες υποχωρήσεις είσαι έτοιμη να κάνεις και τι είδους υποχωρήσεις είναι αυτές;
Αφού έχεις την πεποίθηση ότι ιδανική σχέση δεν υπάρχει κι ότι τελικά θα προβείς σε συμβιβασμούς προκειμένου να έχεις μια σχέση, τι πιθανότητες έχει μια τέτοια σχέση να σε καλύψει, να σε γεμίσει, να σε κάνει ευτυχισμένη;
Θέλεις να έχεις μια καλή σχέση ή μια οποιαδήποτε σχέση μόνο και μόνο για την κάλυψη αναγκών;
Και το πιο σημαντικό: Από ποιο σημείο αφετηρίας αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου στη σχέση; Από την πλευρά του νικητή ή του ηττημένου;
Αυτά και άλλα πολλά συζητούσα με μια φίλη που βρίσκεται στη φάση αναζήτησης συντρόφου. Όταν κανείς έχει ανάγκη μια σχέση είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα γι’ αυτό και ταυτοχρόνως διατεθειμένος να ξεχάσει συνειδητο-ασυνείδητα κάποια βασικά πραγματάκια.
Η βασική, η κυριαρχική, η πρωταρχική Σχέση είναι Μια και ίδια για όλους μας:
Εγώ μ’ εμένα!
Όλες οι άλλες σχέσεις είναι καθρέφτισμα αυτής της θεμελιακής σχέσης. Όση υγεία έχω μέσα μου τόση θα εκδηλώσω έξω μου.
Όση αυτοπεποίθηση έχω μέσα μου τόση θα εκδηλώσω έξω μου.
Όση συμπόνια, αγάπη και κατανόηση έχω εγώ για μένα, τόση θα μεταδώσω στον σύντροφό μου και στους άλλους γύρο μου.
Αυτή είναι μια σκέψη που πρέπει να σπείρω, να καλλιεργήσω, να ερευνήσω, να φροντίσω. Το «γνώθι σαυτόν» είναι μια υπόθεση ζωής κι όχι μερικών αυθαίρετων συμπερασμάτων που μ’ εξυπηρετούν για να δικαιολογούν τις εκάστοτε πράξεις μου.
Ένα βασικό σημείο «τριβής» είναι οι πεποιθήσεις που έχω για τη σχέση. Όσα περισσότερα βήματα πίσω είμαι έτοιμη να κάνω, στα θέλω και στις ανάγκες μου, αυτό είναι που θα καθορίσει και την ποιότητα της σχέσης που θα δημιουργήσω ( ή που ήδη έχω).
Όσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη που πιστεύω ότι έχω για μια σχέση, ανάλογοι και οι συμβιβασμοί στους οποίους εκ προοιμίου είμαι έτοιμη να καταφύγω.
Έτσι και πάλι τίθεται το πρωταρχικό ερώτημα:
Μ’ αγαπώ;
Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση ν’ αγαπώ πραγματικά εμένα και να επιτρέψω σε οποιονδήποτε να με ταπεινώσει, να με πληγώσει ή να με κακοποιήσει φυσικά, λεκτικά ή συναισθηματικά.
Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να πιστεύω στην αξία μου, να εκτιμώ τον εαυτό μου και να είμαι ταυτόχρονα διατεθειμένη να υποχωρήσω και να παραβλέψω τις ανάγκες μου, στην πρώτη πίεση που θα δεχθώ.
Αν το σημείο εκκίνησής μου είναι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στην αξία μου και συγχρόνως η πίστη μου στην Συμπαντική Πρόνοια και προνοητικότητα για κάθε πλάσμα, άρα και για μένα, τότε θα λάβω ή θα προσελκύσω την καλύτερη σχέση και χωρίς τον παραμικρό συμβιβασμό.
Είναι κάτι τέτοιο δυνατό;
Είναι!
Είναι δυνατό να λάβω ότι ακριβώς αντανακλώ…
Κι αυτός είναι παρεμπιπτόντως ο νόμος της έλξης:
Δεν παίρνω αυτό που θέλω, αλλά αυτό που είμαι!
