Στ’ αλήθεια πιστέψατε ότι θα μπορούσα να γράψω 2013 λόγους αισιοδοξίας; Ακόμα κι αν είχα αρχίσει τα αντικαταθλιπτικά δεν νομίζω να έφτανα σε τέτοια επίπεδα οπτιμισμού.
Θα είσαστε τυχεροί αν καταφέρω να βρω έναν λόγο αισιοδοξίας.
Αλλά μιας και είναι παραμονή πρωτοχρονιάς και θα ήταν πολιτικά μη-ορθό να γράφω απαισιόδοξα θα κάνω μια προσπάθεια.
Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά:
Πρώτος λόγος: Είμαστε ζωντανοί.
Αυτό από μόνο του είναι μια πολύ καλή αρχή, αφού –τις περισσότερες φορές τουλάχιστον- είναι καλύτερα να είσαι ζωντανός, παρά νεκρός.
Γιατί; Γιατί αν είσαι νεκρός δεν υπάρχει άλλο επίπεδο, δεν υπάρχει άλλη πίστα, game over, δεν μπορείς να περιμένεις κάποια εξέλιξη ή αλλαγή, εκτός κι αν...
Σε έναν τάφο, εκεί κοντά όπου έχουν θάψει τον παππού μου, είχα δει γραμμένο: «Προσδοκώ ανάσταση νεκρών».
Και ως νεανίας είχα πει δυνατά: «Στην κατάσταση που βρίσκεσαι δεν μπορείς να προσδοκείς και τίποτα άλλο, φίλε μου».
Είναι καλό να είσαι ζωντανός, ακόμα κι αν εύχεσαι να ήσουνα νεκρός. Γιατί είναι βέβαιο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο βέβαιο, ότι κάποια στιγμή η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί. Οπότε θα έχεις επιτύχεις έναν στόχο σου, έτσι δεν είναι;
Γιατί να βιάζεσαι, λοιπόν;
Δεύτερος λόγος: Σκεφτόμαστε, άρα υπάρχουμε.
Αφού μπορείς και διαβάζεις αυτές τις γραμμές σημαίνει ότι ο εγκέφαλος σου λειτουργεί, γιατί τι σημασία έχει να είσαι ζωντανός αν δεν έχεις επίγνωση της ύπαρξης σου;
Επιπλέον, αφού διαβάζεις αυτές τις συγκεκριμένες γραμμές, αυτού του συγκεκριμένου μπλοκ, σημαίνει ότι σκέφτεσαι και κάτι παραπάνω από τα τρέχοντα (τι θα φορέσω στο ρεβεγιόν; τι να μαγειρέψω αύριο; θα πάει φυλακή ο Παπακωνσταντίνου;)
Μπορεί το αποψινό κείμενο (ούτε και τα προηγούμενα φυσικά) να μη διεκδικεί επάξια το Πούλιτζερ, μπορεί γενικά ο Γελωτοποιός να μην έχει καμία απάντηση, αλλά το σημαντικό είναι ότι αναρωτιέται, οπότε και όποιος διαβάζει παρόμοια κείμενα αναρωτιέται, και ένας άνθρωπος που αναρωτιέται σκέφτεται πιο ελεύθερα και ορθά από κάποιον που έχει ήδη τις απαντήσεις.
Οπότε ο δεύτερος λόγος θα μπορούσε να λέγεται και: «Αναρωτιέμαι, άρα σκέφτομαι».
Τρίτος λόγος: Η οικονομική σου κατάσταση δεν είναι τόσο άθλια όσο νομίζεις.
Πως βγαίνει αυτό το συμπέρασμα;
Είναι στοιχειώδες, κύριε Γουάτσον: Έχεις ίντερνετ.
Οπότε, αφού έχεις ίντερνετ, έχεις και να φας και ένα μέρος για να κοιμηθείς το βράδυ. Το μεγαλύτερο ποσοστό της ανθρωπότητας δεν έχει αυτά τα τόσο «δεδομένα» προνόμια. Οπότε είσαι καλά.
Και αφού είσαι ζωντανός, αναρωτιέσαι και έχεις ίντερνετ, μπορείς να σκεφτείς και γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα. Ίσως να κάνεις και κάτι γι’ αυτό.
Επιπλέον, αφού έχεις την οικονομική άνεση να πληρώνεις την τηλεφωνική σου σύνδεση, μάλλον μπορείς να έχεις και ένα μπουκάλι κρασί. Στην υγειά σου, λοιπόν.
Ωραία! Μέχρι τώρα έχουμε βρει... Τρεις λόγους αισιοδοξίας. Μας μένουν άλλοι δύο χιλιάδες δέκα...
Ας γράψουμε μερικούς χωρίς ανάλυση, για να μη μας βρει το νέο έτος μπροστά στην οθόνη:
Η μέρα έχει αρχίσει να μεγαλώνει. Σε ένα μήνα θα νυχτώνει μισή ώρα αργότερα και αυτό είναι καλό...
Έμειναν δυο μήνες χειμώνα. Μετά έρχεται η άνοιξη. Και αυτό είναι καλό.
Δεν καταστράφηκε ο κόσμος στις 21 Δεκεμβρίου. Και αυτό είναι καλό (αν το συνδυάσουμε με τον πρώτο λόγο αισιοδοξίας).
Δεν κάνουν δοκιμές πυραύλων πάνω μας οι Ισραηλινοί. Κι αυτό είναι καλό.
Δεν πιστεύουμε όσα μας λένε οι κυβερνώντες. Κι αυτό είναι καλό (σε συνδυασμό με το δεύτερο λόγο).
Μπορούμε να εκφράζουμε ελεύθερα τη γνώμη μας (μέχρι τουλάχιστον να μας μπουζουριάσουν). Κι αυτό είναι καλό.
Βρισκόμαστε υπό οικονομική κατοχή. Κι αυτό είναι καλό (γιατί και πριν ήμασταν, απλά δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει).
Η Χρυσή Αυγή είναι (δημοσκοπικά) το τρίτο κόμμα. Κι αυτό είναι καλό, γιατί τώρα ξέρουμε ότι οι νεοναζί ζουν ανάμεσα μας.
Υπάρχει κρίση αξιών, ηθικής κλπ. Κι αυτό είναι καλό, γιατί ίσως επιτέλους αποκτήσουμε ηθική, αξίες κλπ.
Το 2013 θα συμβεί η μεγαλύτερη έξαρση ηλιακών καταιγίδων τα τελευταία 145 χρόνια. Κι αυτό είναι καλό, γιατί μπορεί να επηρεαστούν τα ραδιοτηλεοπτικά σήματα και να σβήσουν οι τηλεοράσεις!
Ουφ! Πόσους λόγους έχω γράψει ως τώρα; Καμιά δεκαριά; Μένουν άλλοι δυο χιλιάδες...
Ένας καλός λόγος, που ίσως αντισταθμίζει και μια χιλιάδα είναι ο ακόλουθος:
«Οι αισιόδοξοι μπορεί στο τέλος να φανεί ότι είχαν άδικο, αλλά περνάνε καλύτερα στην πορεία.»
Και φυσικά, όσο ο αισιόδοξος τσακωνόταν με τον απαισιόδοξο, για το αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο, κάποιος πήγε και το ήπιε.
Εν τέλει, μπορεί αυτό το κείμενο να μην πρόσθεσε τίποτα στην προσπάθεια σας να κατανοήσετε τον κόσμο, ούτε θα κερδίσει το βραβείο Πούλιτζερ, αλλά τώρα θα πρέπει να με συγχωρήσετε γιατί έχω ένα μισογεμάτο (ή μισοάδειο) ποτήρι κρασί και θα πάω να το πιω.
Και έχω ένα μπουκάλι για να το ξαναγεμίσω... Μέχρι τη μέση.
Καλή χρονιά.
Πιτσιρίκος
