Όλοι οι τρομαγμένοι από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, όσοι φοβούνται πως ο Τσίπρας φέρνει μαζί του ριζικές «αλλαγές» που δεν τους συμφέρουν και τους ξεβολεύουνε, συμφωνούνε – όπου και αν ανήκουν: Καλύτερα εδώ, κολλημένοι για πάντα στον παλαιοκομματισμό – από ΚΚΕ μέχρι Χρυσή Αυγή – παρά στον τρόμο του κενού που προκαλεί το αδοκίμαστο και το καινούργιο. Και στα τυφλά, ψηλαφίζοντας το ....
κοινό μας μέλλον μέσα στο βαθύ σκοτάδι των μνημονίων και των δόσεων που θα πολλαπλασιάζονται συνεχώς και θα μας σπρώχνουνε όλο και πιο βαθειά μέσα στο βαρέλι (που ΔΕΝ έχει πάτο, κι ας λέει ο Βενιζέλος πως φρόντισε και τον επανατοποθέτησε), έχουνε αρπαχτεί από τον πραγματικά ικανό και ενθουσιώδη Αντώνη γιατί βλέπουνε πως είναι η τελευταία τους ελπίδα, το τελευταίο τους οχυρό. Ο τελευταίος γνωστός σταθμός, το τελευταίο οικείο πολιτικό τοπίο πριν την μετάβαση σε μια άλλη (πια) φάση όπου μια νέα αριστερά (ναι, αυτή με τις πολλές συνιστώσες που θα συντονιστούνε μια χαρά μπροστά στις υποχρεώσεις που, αναγκαστικά, θα αναλάβουν αν τις εμπιστευτεί ακόμα περισσότερος κόσμος) θα πάρει την ευθύνη να μπει επιτέλους στο παιχνίδι και να θέσει άλλους στόχους και άλλες προτεραιότητες από τις «μεταπολιτευτικές».
Έτσι λοιπόν και στη φάση που διανύουμε, όπως πάντα στην πολιτική, τα Πρόσωπα παίζουν και τώρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο και δεν υπάρχουν παρά δύο μόνο τέτοια (πρωταγωνιστικής δυναμικής): Ο Σαμαράς και ο Τσίπρας. Ο ένας παλεύει με νύχια και με δόντια «για να μην βρεθεί η Ελλάδα απομονωμένη, έρμαιο του λόμπυ της δραχμής» και δίνει γήν και ύδωρ στους «εταίρους» μας, αδιαφορώντας πια ακόμα και για το πώς θα επιβιώσουνε οι μη έχοντες Έλληνες μέσα σε τόση ύφεση, τόση ανεργία και ψυχολογικό κόλλημα –μετά την ψήφιση των μέτρων την Τετάρτη. Η δική του γραμμή και (καθ’ όλα σεβαστή) άποψη λέει πως πρέπει να κάνουμε «αυτό που πρέπει» χωρίς πολλά-πολλά για να έχουμε το προνόμιο να παραμείνουμε, τουλάχιστον, όπως είμαστε - επιβιώνοντας τσάτρα-πάτρα έστω και με πολύ λίγα, έστω και με τα ελάχιστα, έστω και με αέρα κοπανιστό εν ανάγκη (και δεν το λέω ειρωνικά) – φτάνει να μην κατρακυλήσουμε στο «χάος» το οποίο δεν προσδιορίζεται ούτε περιγράφεται επαρκώς, είναι όμως ο σωστός μπαμπούλας για κάθε σώφρονα άνθρωπο της κεντροδεξιάς και της συντηρητικής παράταξης και λειτουργεί μέχρι στιγμής επαρκέστατα : «Χάος». Αν ρωτήσεις «τι επιτέλους μπορεί να συμβεί» που τόσο τρομάζει την ραχοκοκαλιά του συστήματος, δεν θα πάρεις σαφή απάντηση. Το χάος δεν περιγράφεται. Αφήνουν απλώς να εννοηθεί ότι θα ζήσουμε στιγμές σαν αυτές που ζήσανε στις ΗΠΑ με τον τυφώνα – αλλά στο πολλαπλάσιο.
Ή ακόμα χειρότερα, οι πιο τρομαγμένοι, μας παραπέμπουν σε πολεμικά και μεταπολεμικά ντοκιμαντέρ της εποχής του Εμφυλίου εδώ στην Ελλάδα, όπου στους χωματόδρομους της παλιάς Αθήνας κείτονται πτώματα -και σκελετωμένοι άνθρωποι ψάχνουν με το τενεκεδάκι στο χέρι για λίγο νερό και ένα ξεροκόμματο. Αυτό είναι το «χάος» και δεν έχει ούτε δομή ούτε λογική. Είναι απλά πάρα πολύ γκράν-γκινιόλ και, δικαίως, τρομάζει φριχτά τους νοικοκυραίους.
Ο Τσίπρας από την άλλη, χωρίς να υπόσχεται τίποτα, έτσι άφθαρτος και «καθαρός» όπως εμφανίζεται ξαφνικά στο γκρεμισμένο αυτό τοπίο, μαγνητίζει αυτόματα τις καλές σκέψεις πολλών από μας – και όχι μόνο δεν μας τρομάζει καθόλου αλλά ενσαρκώνει μια εναλλακτική που την έχουμε μεγάλη ανάγκη: Άλλα μυαλά. Άλλη νοοτροπία. Άλλη επικοινωνιακή μέθοδος και άλλη γλώσσα του σώματος. Και, βέβαια, το κυριότερο – εντελώς άλλη γενιά. Οι δημοσκοπήσεις, προς το παρόν, ερίζουν. Σε κανέναν από τους δύο δεν διανοούνται ακόμα να δώσουν αυτοδυναμία (μας έκαψαν και μας τσουρούφλισαν οι αυτοδυναμίες και τώρα φυσάμε και το γιαούρτι), δείχνουν όμως όλες πως η πραγματική μάχη αυτές τις μέρες, τις επόμενες βδομάδες και όλον αυτόν τον χειμώνα, εκεί εντοπίζεται: Σαμαράς η Τσίπρας;
Μνημόνια και άλλα μνημόνια και δόσεις ή (μήπως λέμε τώρα) είναι πάλι καιρός να βουτήξουμε στα βαθειά όπως μας συνέβη όταν μας έσπρωξε στο κύμα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο Α’) «για να μάθουμε κολύμπι»; Το πείραμά του απέδωσε – μάθαμε τις ευρωπαϊκές μεθόδους μια χαρά και τώρα τις μαθαίνουμε και από την ανάποδη. Έρχεται άραγε η ώρα να σκεφτούμε λίγο πιο ανθρώπινα και λιγότερο σκληρά «καπιταλιστικά» και να δούμε μήπως μια γερή ανατροπή απελευθερώσει επιτέλους άλλες υγιείς δυνάμεις που έχουμε ξεχάσει ότι διαθέτουμε – γιατί τις έχουμε θάψει βαθειά υπό τον γενικό τίτλο «Το Χάος»;
Να «περάσουν» τα μέτρα και βλέπουμε, ε;
