Ο δημιουργός της απίθανης «Υπεύθυνης Αριστεράς» δέχτηκε τελικά με πόνο ψυχής να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι, αν και πάλι κάτι ψελλίζει περί αξιολόγησης και άλλα θλιβερά. Προφανώς ο κ. Κουβέλης έχει καταλάβει ότι δε θα περάσει το κατώφλι της επόμενης Βουλής όποτε κι αν γίνουν εκλογές, οπότε σαν κουρασμένος καλός μπάτσος πλησίον της συνταξιοδότησης, βάζει τις υποθέσεις στο αρχείο.
Μεγαλύτερη πλάκα έχει το παιχνιδάκι του κακού μπάτσου, δηλαδή του Σαμαρά, ο οποίος θέλοντας να δηλώσει αποφασισμένος για «μεταρρυθμίσεις» αναφέρεται σε απολύσεις υπαλλήλων του Δημοσίου με σκοπό να τηρήσει τους όρους των Μνημονίων για μείωση του δημόσιου τομέα, ενώ την ίδια ώρα βάζει τον Σταϊκούρα να δηλώνει ότι θα γίνουν «ισάριθμες προσλήψεις νέων παιδιών για όσες απολύσεις γίνουν στο Δημόσιο». Εν ολίγοις, γελοιότητες. Κάπως έτσι, πάντως, φαντάζομαι ότι κορόιδεψαν και τον Κουβέλη. Θα του υποσχέθηκαν κάποιες θεσούλες για τα τριτανήψια του.
Βγήκε, λοιπόν, ο Σαμαράς το Σάββατο στην «Ημερησία» και δήλωσε ότι «το Σύνταγμα δεν απαγορεύει να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι που η οργανική τους θέση καταργείται». Παλιό το θέμα αυτό. Το είχε θέσει και ο Γιώργος Παπανδρέου. Κάντε μου, σας παρακαλώ, τη χάρη να διαβάσετε το παρακάτω κείμενο.
«Ι. Το άρθρο 103 παρ. 4 του Συντάγματος, το οποίο κατοχυρώνει την μονιμότητα, ορίζει: «Οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν». Από την αδιάστικτη αυτή διατύπωση προκύπτει ότι οι ως άνω διατάξεις του Συντάγματος δεν μιλούν ευθέως για απόλυση, σε περίπτωση κατάργησης των θέσεων των δημόσιων υπαλλήλων. Αφήνει έτσι, χωρίς αμφιβολία, τις συνέπειες της κατάργησης στη διακριτική ευχέρεια της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας.
ΙΙ. Κατ’ εφαρμογή των προαναφερόμενων συνταγματικών διατάξεων ουδέποτε, και από οιαδήποτε Κυβέρνηση, μετά την έναρξη εφαρμογής του Συντάγματος, υπήρξε απόλυση δημόσιου υπαλλήλου σε περίπτωση κατάργησης των αντίστοιχων οργανικών θέσεων. Όλως αντιθέτως ακολουθήθηκε, χωρίς παρεκκλίσεις, η εξής πρακτική: Όταν και όποτε καταργήθηκαν υπηρεσίες του δημοσίου και οργανισμοί δημόσιου δικαίου, όλοι οι υπηρετούντες υπάλληλοι μετετάγησαν, με το ίδιο καθεστώς μονιμότητας, σε αντίστοιχες υπηρεσίες και θέσεις. Ενώ, όταν οι κατά τ’ ανωτέρω υπηρεσίες και οργανισμοί μετετράπησαν ακολουθώντας καθεστώς ιδιωτικού δικαίου, δόθηκε στους υπηρετούντες υπαλλήλους η δυνατότητα επιλογής είτε της μετάταξης, υπό καθεστώς μονιμότητας, είτε της κατάληψης θέσης ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου.
ΙΙΙ. Είναι λοιπόν προφανές ότι η διαρκής και αδιάλειπτη αυτή πρακτική όλων –το τονίζω- των Κυβερνήσεων εφαρμογής των διατάξεων του άρθρου 103 παρ. 4 του Συντάγματος έχει θεμελιώσει, πλέον, αντίστοιχο συνταγματικό έθιμο. Και τούτο διότι η θεωρία και η νομολογία στο πεδίο του συνταγματικού δικαίου δέχονται ότι είναι πάντοτε δυνατή –ακόμη και στο πλαίσιο των αυστηρών Συνταγμάτων, όπως είναι και το ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας- η διαμόρφωση συμπληρωματικού συνταγματικού εθίμου. Και μάλιστα, κατά την ορθότερη άποψη, το έθιμο αυτό εξοπλίζεται με νομική ισχύ ίση μ’ εκείνη των κανόνων του τυπικού Συντάγματος. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να καταργηθεί με νόμο ή, πολύ περισσότερο, με κανονιστική πράξη.
IV. Συμπερασματικώς και με δεδομένο, όπως τόνισα, αφενός το γεγονός πως η διατύπωση του άρθρου 103 παρ. 4 του Συντάγματος δεν επιβάλλει το ότι η κατάργηση οργανικών θέσεων δημόσιων υπαλλήλων οδηγεί αναγκαστικώς στην απόλυσή τους και, αφετέρου, το ότι έχει διαμορφωθεί -χωρίς εξαίρεση- πρακτική μη απόλυσης τους σε τέτοια περίπτωση, έχει προκύψει ήδη συνταγματικό έθιμο, το οποίο δεν επιτρέπει την απόλυση δημόσιων υπαλλήλων αν συμβεί μια τέτοια κατάργηση. Ή, ανάλογα με τις περιστάσεις που προαναφέρθηκαν, οδός των μετατάξεων ή της επιλογής του υπαλλήλου για την μετατροπή της θέσης του σε θέση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου αποτελεί, λοιπόν, μονόδρομο».
Το Σύνταγμα, λοιπόν, «δεν επιβάλλει το ότι η κατάργηση οργανικών θέσεων δημόσιων υπαλλήλων οδηγεί αναγκαστικώς στην απόλυσή τους». Το λέω εγώ μήπως; Όχι, φυσικά. Το λέει κάποιος τυχαίος; Όχι, φυσικά. Το λέει ο βουλευτής της ΝΔ, συνταγματολόγος και πρώην υπουργός Προκόπης Παυλόπουλος εδώ.
Όπως θα διαβάσετε και στην εισαγωγή του άρθρου του: «Η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου –με αντιφατικές, είναι αλήθεια, μέσα στη δίνη της ανεπάρκειάς της, δηλώσεις στελεχών της- φαίνεται ν’ αφήνει ανοιχτό το θέμα της απόλυσης μόνιμων δημόσιων υπαλλήλων σε περίπτωση κατάργησης, με νόμο ή κανονιστική πράξη, των οργανικών θέσεων που κατέχουν. Ο ισχυρισμός αυτός είναι όχι μόνο πολιτικώς αλλά και νομικώς έωλος».
Έωλη, λοιπόν, η άποψη του Σαμαρά, αλλά και ανεπαρκής ο ίδιος ο πρόεδρος της ΝΔ και σημερινός πρωθυπουργός. Αυτά, σχετικά με τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το θέμα των απολύσεων στην κυβέρνηση.
Ας πάμε, όμως, λίγο παρακάτω. Είναι πολύ λογικό να μη θέλουν οι δημόσιοι υπάλληλοι να χάσουν τη δουλειά τους. Ποιος θα ήθελε να μείνει άνεργος; Είναι, άραγε μόνοι οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν θέλουν να βρεθούν στο δρόμο; Πιστεύω πως στο πλευρό τους στέκονται οι τραπεζίτες.
Στις εποχές των τροφαντών αγελάδων, αρκούσε η βεβαίωση ότι είσαι δημόσιος υπάλληλος για να πάρεις δάνεια στεγαστικά, δάνεια καταναλωτικά, ταξιδιών, γέννας, κηδείας, πιστωτικές κάρτες κι ό,τι άλλο ήθελες. Σήμερα, το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που απέμειναν να πληρώνουν κουτσά – στραβά τις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
Με τα «κόκκινα» δάνεια να τρέχουν με φόρα πάνω στο 50%, λέτε οι τράπεζες να επιθυμούν την ύπαρξη απολυμένων δημοσίων υπαλλήλων που θα σταματήσουν κι αυτοί να πληρώνουν; Λέτε να θέλουν κι άλλα «κόκκινα» δάνεια; Προσωπικά δεν το πιστεύω. Ειδικά σήμερα που οι τράπεζες σε παρακαλούν να πας να πληρώσεις έστω και 10 ευρώ για να δείχνει κάποια κίνηση η εξυπηρέτηση χρεών.
Πιστεύω, επίσης, ότι ούτε το υπουργείο Οικονομικών θέλει να γίνουν απολύσεις. Ένας μεγάλος αριθμός δημοσίων υπαλλήλων μπορεί ήδη να συνταξιοδοτηθεί, αλλά δεν το κάνει, περιμένοντας μέχρι τελευταία στιγμή να φύγει αναγκαστικά. Αυτό το «αναγκαστικά» ίσως είναι σε ένα, σε τρία ή σε πέντε χρόνια. Οι δημόσιοι υπάλληλοι δε θέλουν να συνταξιοδοτηθούν επειδή και η σύνταξη αργεί να καταβληθεί και το ποσό της είναι μικρότερο από το μισθό.
Αν, όμως, πλησιάσει η απόλυση τότε όλοι μαζί θα τρέξουν να βγουν στη σύνταξη. Αντέχουν τα Ταμεία έναν τόσο μεγάλο αριθμό συνταξιούχων; Λογικά ναι, εφόσον το ποσό των πληρωμών για τους μισθούς τους θα πήγαινε στις συντάξεις τους και θα έμενε κι ένα κέρδος για το Κράτος.
Αυτό φυσικά ισχύει σε περιπτώσεις υπαλλήλων που εργάζονται σε «νεκρούς» οργανισμούς και δε θα χρειαστεί να καλυφτούν κενά. Τι θα γίνει όμως με τα κενά που θα δημιουργηθούν σε τομείς της Υγείας, της Παιδείας, των φοροελεγκτικών και φοροεισπρακτικών μηχανισμών; Εκεί θα υποχρεωθούν να προβούν σε νέες προσλήψεις, άρα το ατού μεταξύ της διαφοράς μισθού – σύνταξης χάνεται, καθώς το Κράτος «φορτώνεται» μαζί με τη σύνταξη και έναν νέο μισθό, όσο μικρότερος κι αν είναι. Το αντέχει το Κράτος; Λέει ότι δεν το αντέχει.
Που αλλού δεν αντέχει το Κράτος; Μα στα χαράτσια. Μετά την απόφαση της κυβέρνησης να βγαίνει σε διαθεσιμότητα όποιος δημόσιος υπάλληλος έχει μπλεξίματα με τη δικαιοσύνη και την πανέξυπνη ενέργεια του Θεοχάρη να κινεί νομικές διαδικασίες σε όσους χρωστούν στο Δημόσιο πάνω από 5.000 ευρώ, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι έτρεξαν να φανούν κύριοι στις υποχρεώσεις τους και να ξεμπερδεύουν. Όμως ο συνταξιούχος ή ο απολυμένος δημόσιος υπάλληλος θα τα αφήσει τα χαράτσια να τρέχουν όπως κάνει κι όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Λέτε οι υπεύθυνοι των εσόδων του Κράτους να το αντέξουν αυτό;
Εγώ, λοιπόν, προτείνω να μην απολυθούν 15.000 δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά 150.000. Οι υπέρμαχοι των απολύσεων στο Δημόσιο επαναλαμβάνουν με ρυθμό τσάκρα ότι ούτε ένα δάκρυ δε χύθηκε για το 1.500.000 εκατομμύριο απολυμένων στον ιδιωτικό τομέα, ενώ γίνεται χαμός για την απόλυση ενός δημόσιου υπαλλήλου. Συμφωνώ, ας πάνε όμως να το πουν στους κορυφαίους εκπροσώπους του νεοφιλελευθερισμού, στους τραπεζίτες, για να μάθουμε αν σήμερα συμφωνούν με την απόλυση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων.
Τελειώνοντας, ας ρίξουμε και μια ματιά στο μικροπολιτικό μέρος του ζητήματος. Στο 99% των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων του Δημοσίου κυριαρχούν οι παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ, όπως επίσης και στην ΑΔΕΔΥ. Στις τελευταίες εκλογές, μάλιστα για εκπροσώπους εργαζομένων σε διάφορα συμβούλια, εμφανίστηκαν οι παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σε κοινό ψηφοδέλτιο.
Πόσο μυαλό χρειάζεται για να καταλάβει κάποιος ότι σε περίπτωση που απολυθεί υπάλληλος του Δημοσίου που είναι γνωστός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, θα τρίξουν τα μπετά από τη μετακίνηση ψηφοφόρων προς άλλες κομματικές πολιτείες; Φυσικά, υπάρχει κι ο αντίλογος. Ότι, δηλαδή, αν απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι πολλοί θα σπεύσουν να συγχαρούν τη ΝΔ χαρίζοντας την ψήφο τους. Μα δε νομίζω ότι υπέρμαχος του Μνημονίου ή των απολύσεων στο Δημόσιο ψήφισε στις προηγούμενες εκλογές ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και ΝΔ είχαν ψηφίσει ούτως ή άλλως.
Και ναι μεν, υπάρχουν στοιχεία ότι ένα μεγάλο ποσοστό ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ προήλθε από υπαλλήλους του Δημοσίου, όμως η δεξαμενή αυτή είναι μεγάλη κι έχει περιθώρια. Τι θα γίνει με εκείνους που θα καταλάβουν ότι ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ εγγυώνται τη μονιμότητά τους; Τι θα γίνει με όλους αυτούς που ψήφιζαν με αντάλλαγμα; Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει, ας ρωτήσει τους βουλευτές των τριών κυβερνητικών κομμάτων στην περιφέρεια. Τα όργανα ξεκίνησαν και τα βουλευτικά «άντε ρε μη φοβάσαι, αυτά είναι μαλακίες» ήδη ξεκίνησαν από χτες.
kartesios
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου