Με άλλα λόγια περιμένει έναν «Μεσσία» που με έναν μαγικό τρόπο θα σβήσει τα χρέη του και θα του δώσει και πάλι ευμάρεια. Φοβάμαι όμως ότι ακόμα και τώρα στο σημείο που έχουμε φτάσει, η πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού δεν έχει πάρει το μήνυμά της.
Δεν συμφωνώ με την φράση «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή».
Είναι ντροπή -με την δικαιολογία ότι πρέπει να ζήσεις την οικογένεια- να είσαι ματατζής και να σκοτώνεις στο ξύλο τον κόσμο.
Είναι ντροπή να δουλεύεις και να στηρίζεις υποτιθέμενους πτωχευμένους επιχειρηματίες (Λυμπέρης, Κωστόπουλος, Κουρής), ενώ ξέρεις ότι έχουν πετάξει στον δρόμο απλήρωτους εργαζομένους.
Είναι ντροπή να δουλεύεις στα μεταλλεία της Κασσάνδρας ξέροντας τις ληστρικές συναλλαγές του κράτους με ιδιωτικές εταιρείες αλλά και τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, στην γεωργία, στην κτηνοτροφία, στον τουρισμό και κυρίως στην υγεία των κατοίκων της περιοχής.
Είναι ντροπή να δουλεύεις στην ΔΕΔΔΗΕ, για λογαριασμό εργολάβων και με συμπεριφορά μαφίας, να κόβεις το ρεύμα οικογενειών.
Είναι ντροπή να δουλεύεις σε εισπρακτικές εταιρείες και να παρενοχλείς θρασύτατα και μεθοδικά τους πελάτες μιας τράπεζας.
Για ποιον λόγο όμως είναι μπερδεμένος ο κόσμος, σε σημείο να ψηφίζει ακόμα και ναζί;
Είναι το «δόγμα του σοκ» μόνο που ευθύνεται για αυτήν την σύγχυση του λαού;
Όχι βέβαια, είναι ένας συνδυασμός τακτικών, ένα κοκτέιλ που δόθηκε και τελικά μέθυσε τους πολίτες. Χάθηκε η συνοχή της κοινωνίας, ο κόσμος απομονώθηκε σε ένα μικροσύμπαν αυτάρκειας και ατομισμού χωρίς να ενδιαφέρεται ποιος μένει δίπλα του. Χάθηκε η εργατική τάξη, όχι σαν έννοια αλλά σαν δυναμική παρουσία, από την στιγμή που το κράτος εξαγόρασε τον συνδικαλισμό. Δόθηκε στους πολίτες το μόνο δικαίωμα, πιθανόν, που δεν έπρεπε να δοθεί.
Το δικαίωμα της συναλλαγής (κάτω από το τραπέζι) με την γραφειοκρατία και τους πολιτικούς. Τα αποτελέσματα είναι γύρω μας, άσχημα κτίρια, διαλυμένοι δρόμοι, ανύπαρκτα πεζοδρόμια, καταπατήσεις δασών, μολυσμένες θάλασσες και το κυριότερο, κακότροπη συμπεριφορά.
Χάθηκε η επαφή με την γνώση, την τέχνη, τον πολιτισμό. Την θέση τους πήραν τα μπουζούκια, lifestyle και όλα αυτά τα σκουπίδια που μας πλασάρονται καθημερινά από μέτριους και απαράδεκτους τύπους, σε ιδιωτικά κανάλια με κρατικές συχνότητες που τους έχουν χαριστεί.
Ωραία, αυτά έγιναν. Και τώρα τι κάνουμε;
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να αφήσουμε τις ταμπέλες και τις σημαίες σπίτι μας και να θέσουμε κάποια ερωτήματα. Ερωτήματα που οι απαντήσεις τους θα μας ενώνουν και θα μας καλύπτουν, σαν κοινωνία και σαν έντιμους ανθρώπους. Παραθέτω κάποια που μου έρχονται στο μυαλό.
1. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν αριστερό και σε έναν δεξιό εργάτη; Δεν έχουν τα ίδια προβλήματα; Δεν έχουν το ίδιο μισθό; Δεν βιώνουν την ίδια καθημερινότητα;
2. Για ποιο λόγο μια μικρή μειοψηφία να κατέχει το 90% του πλούτου και η πλειοψηφία μόλις το 10%; Υπάρχει χρηστικός λόγος κάποιος να έχει 5 Ferrari, 2 κότερα, 35 ακίνητα και 6 μηχανές;
3. Αφού δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα πρότυπο εκπαιδευτικό σύστημα, μήπως να αντιγράψουμε αυτούσιο το σύστημα της Σουηδίας ή της Αυστραλίας. Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και με την ιατρική περίθαλψη, αλλά και με το φορολογικό σύστημα.
4. Θέλουμε να αναπτύξουμε με ορθά κίνητρα, νέες μεθόδους και τεχνογνωσία την γεωργία και την κτηνοτροφία και να κόψουμε εισαγωγές που δεν χρειαζόμαστε, με σκουπίδια πολυεθνικών;
5. Θέλουμε οι πετρελαϊκές εταιρείες να περάσουν στον έλεγχο του κράτους και όχι να τις εκμεταλλεύονται χαριστικά 2-3 οικογένειες, με συνέπεια να σταματήσει η νοθεία αλλά και οι υπερβολική φορολόγηση; Στοιχεία δείχνουν ότι αν άνηκαν στο κράτος με μία ικανοποιητική φορολόγηση η τιμή θα ήταν 40 έως 50% φθηνότερη.
6. Θέλουμε οι Τράπεζα της Ελλάδος να είναι πραγματικά ελληνική και να λειτουργεί προς το συμφέρον των πολιτών και του κράτους;
7. Υπάρχει λόγος να μην γίνει διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας; Ποιος ο λόγος η εκκλησία να κατέχει και να εκμεταλλεύεται τεράστιες εκτάσεις και ακίνητα;
8. Για ποιόν λόγο την λειτουργία και την διοίκηση ενός εργοστασίου να μην την αναλαμβάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, όταν ο επιχειρηματίας προτιμάει να το κλείσει ή να το μεταφέρει στην Βουλγαρία γιατί απλά δεν τον συμφέρει;
9. Το ρεύμα, το νερό, τα κρατικά νοσοκομεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, οι συγκοινωνίες, ο σιδηρόδρομος, οι παραλίες, τα πάρκα μήπως δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως επιχειρήσεις αλλά ως κοινωνικά αγαθά που δικαιούται λόγω φορολόγησης ο πολίτης;
Αυτά είναι μερικά ερωτήματα (σίγουρα υπάρχουν και άλλα) με τα οποία μπορεί να συμφωνήσουμε χωρίς να κουβαλάμε κομματική ταυτότητα, σημαία, ιδεολογία. Αλήθεια έχουν λόγο ύπαρξης αυτά πλέον;
Η κατάσταση αλλάζει αρκεί να το θελήσουμε. Στάση πληρωμών σε τράπεζες, εφορίες, χαράτσια κ.α. Απεργία διαρκείας. Αλληλεγγύη. Είναι θέμα μόνο λίγων ημερών για να καταρρεύσει το σύστημα.
Και όπως κάποιος αυθεντικός επαναστάτης:
«τον φόβο τον αντιμετωπίζεις μόνο με ένα πράγμα, με την γνώση».
Β.Π.
(Αγαπητέ φίλε, δεν θέλουμε να αλλάξει απολύτως τίποτα. Είναι ολοφάνερο πια. Αυτό ζητήσαμε, αυτό ελάβαμε. Αν θέλαμε να αλλάξει, θα άλλαζε από τη μια μέρα στην άλλη.
Για να είσαι χωρίς ταμπέλα, πρέπει να είσαι ελεύθερος. Αλλά, ακόμα κι αν δεν έχεις ταμπέλα, οι ταμπελωμένοι θα σου φορέσουν μια αμέσως. Εκεί στο Διαδίκτυο, εκτός από τη σύγχυση που επισημαίνετε -και η οποία, σε μεγάλο βαθμό, οφείλεται στη βαριά αμορφωσιά-, υπάρχουν πολύ έντονα τρία ακόμα χαρακτηριστικά: φθόνος, εγωπάθεια και ατομικισμός. Ανίκητα. Για την ώρα, τουλάχιστον. Μετά από πέντε έξι γενιές, κάτι μπορεί να αλλάξει.
Επίσης, να θυμάστε πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι καλοί αλλά καθίκια· εκεί την πάτησε ο Μαρξ. Επίσης, οι άνθρωποι -οι περισσότεροι τουλάχιστον- έχουν πάντα ανάγκη κάποιον να τους λέει τι να κάνουν. Αν είσαι πρόβατο, θα βρεις βοσκό οπωσδήποτε. Οπότε, κοιτάξτε να ζήσετε τη ζωή σας όσο πιο δίκαια και τίμια μπορείτε, και ξεχάστε την Ελλάδα. Έχει πεθάνει. Πάντως, και πεθαμένη, κούκλα είναι η πουτάνα.)
Πιτσιρίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου