Τα δύο αυτά παραδείγματα χρησιμοποιουνται κατά κόρον από τη μνημονιακή συμπαράταξη για να καταδείξουν ότι δεν υπάρχει άλλη λύση και άρα ορθώς μπήκαμε στην περιπέτεια της Τρόικα.
Η επίκληση του ζεύγους Κίρχνερ στην Αργεντινή και του Χριστόφια στην Κύπρο από την αριστερά κυρίως, αλλά και από άλλες δυνάμεις που αντιτίθενται στα Μνημόνια φαίνεται σε πρώτο επίπεδο να μετατρέπεται σε αχίλλειο πτέρνα τους, αφού δείχνουν να αποτυγχάνουν τα εγχειρήματά τους.
Είναι έτσι όμως;
Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν κρίνονται τα πάντα από το αποτέλεσμα.
Αν και εφόσον δεν μπορούν να διερευνηθούν πρακτικώς οι προθέσεις (δίκη προθέσεων), αυτό που σίγουρα μπορεί να αξιολογηθεί από ένα λαό είναι η προσπάθεια.
Ποια προσπάθεια;
Μα η προσπάθεια μιας πολιτικής εξουσίας να αποφύγει ο λαός της χώρας τον γκρεμό της υποτέλειας.
Ο γκρεμός είναι βέβαιος και καλούνται οι φιλολαϊκές κυβερνήσεις να στραφούν στο ρέμα και να κολυμπήσουν σε αυτό.
Το ρέμα είναι ορμητικός χείμαρρος, ικανός να συμπαρασύρει τα πάντα.
Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, μεγάλες αντοχές και τύχη για να τα καταφέρει κανείς σε τόσο δυσμενείς συνθήκες.
Η αναγνώριση του ρέματος πίσω μας λοιπόν είναι πολύ σημαντική.
Διότι μπορούμε να αντιληφθούμε τη δυσκολία διάσχισής του.
Επομένως δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε κάποιον ότι μας πούλησε, απλά και μόνο επειδή δεν τα κατάφερε.
Μπορούμε κάλλιστα όμως να τον κατηγορήσουμε γι' αυτό, αν δεν επιχειρήσει καν αυτό το δύσκολο εγχείρημα.
Γιατί όσο κι αν είναι δύσκολο αυτό το εγχείρημα, η επίτευξή του ισοδυναμεί με τη σωτηρία ενός ολόκληρου λαού.
Η αποτυχία του αποτελεί ήττα.
Η αποφυγή του όμως συνιστά έγκλημα.
Στο προκείμενο λοιπόν..
Δεν μπορώ λοιπόν να απαγγείλω στον Χριστόφια κατηγορίες για προδοσία, κοροϊδία, κερδοσκοπία κλπ, γιατί στη θητεία του έκανε πασιφανή και πανθομολόγητη την προσπάθειά του να αποφύγει ο κυπριακος λάος με κάθε τρόπο την περιπέτεια αυτή.
Ναι, προφανώς έκανε και λάθη. Λάθη δεν κάνουν μόνο οι νεκροί και οι αδρανείς, άλλωστε.
Ο Χριστόφιας πάλεψε και συνεχίζει να παλεύει με νύχια και με δόντια.
Αρχικά, για να αποφύγει τις Τρόικες, προσέτρεξε στη Ρωσία για δανεικά.
Κι ενώ είχε βρει το δρόμο του, ήρθε το ελληνικό κούρεμα του χρέους, το οποίο ανέτρεψε τα πάντα.
Ξαναβρίσκεται στη δίνη μιας ενδεχόμενης χρεωκοπίας η Κύπρος, χρειάζεται λεφτά και ενώ η Τρόικα έτρεξε να προσφερθεί, ο Χριστόφιας μιλά μαζί της, αλλά ταυτόχρονα ψάχνει κι άλλες πηγές.
Η Ρωσία και η Κίνα δεν έχουν καταθέσει καλή πρόταση μέχρι στιγμής και ο Χριστόφιας αναγκάζεται να συνομιλεί με την Τρόικα και να διαπραγματεύονται τους όρους εν΄ςο ενδεχόμενου δανεισμού.
Αρνείται προς το παρόν να υπογράψει αυτά που του ζητούν.
Τους εκβιάζει με προσφυγή στη Ρωσία και την Κίνα.
Τελοσπάντων, για να μη μακρηγορούμε, ο Χριστόφιας κάνει το παν για να αποφύγει η Κύπρος τα Μνημόνια.
Μακάρι να τα καταφέρει. Δεν ξέρω αν και τι θα πετύχει.
Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι ακόμη κι αν στο τέλος λυγίσει υπό το κράτος της ανάγκης, θα φύγει με το κεφάλι ψηλά γιατί θα έχει προσπαθήσει.
Και ότι οι πολίτες της Κύπρου θα έχουν το δικαίωμα να τον κατηγορήσουν για οτιδήποτε, εκτός από ιδιοτελή προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Στην Αργεντινή πάλι, αυτή τη στιγμή υπάρχουν αρκετά προβλήματα δέκα χρόνια μετά το... ελικόπτερο.
Η κρίση δείχνει και πάλι τα δόντια της, ένα μέρος των πολιτών (συνεπικουρούμενο και από αμερικανικά <παρά->κεντρα) διαδηλώνει, οι πάλαι ποτέ πιστωτές εκβιάζουν με "πιστωτικό γεγονός" και γενικώς επικρατεί μια σύγχυση που ταράζει τα νερά για πρώτη φορά μέσα στη δεκαετή διιακυβέρνηση Κίρχνερ.
Απειλείται με νέα χρεωκοπία λένε οι χασκογελώντες μνημονιολάγνοι, διατυμπανίζοντας τη δικαίωσή τους.
Αγνοούν ή μάλλον αποσιωπούν ένα πολύ σημαντικό στοιχείο όμως.
Ότι η εκδίωξη του ΔΝΤ από την Αργεντινή και η ριζοσπαστική πολιτική Κίρχνερ προσέφεραν στον αργεντίνικο λαό δέκα χρόνια φυσιολογικής ζωής, αυτής που είχε εξαφανιστεί στα χρόνια των δικών τους Μνημονίων.
Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει αυτή τη φορά η Κριστίνα Κίρχνερ-Φερνάντεζ και νικηθεί από το τέρας των Αγορών, ένα θα είναι σίγουρο: ότι προσπάθησε, ότι έκανε το παν ώστε ο λαός της να ζήσει καλύτερα, με αξιοπρέπεια και με ελπίδα.
Αν αυτά τα δέκα χρόνια δεν είχε ανατραπεί η πολιτική του ΔΝΤ και δεν είχε απογειωθει το ελικόπτερο, τότε αυτη τη στιγμή θα μιλούσαμε για μια εξαφανισμένη από το χάρτη χώρα, για μια Νικαράγουα του Νότου, για μια χώρα-φάντασμα.
Και κρίνοντας από τη δική μας εμπειρία, θα είχαν αυτήν τη δεκαετία τεράστιο αριθμό θανάτων είτε από αυτοκτονίες είτε από "φυσικά αίτια" (εμφράγματα, εγκεφαλικά, καρκίνοι που φέρνει η δυστυχία).
Ο αργεντίνικος λαός δηλαδή κέρδισε δέκα χρόνια ζωής από την πολιτική Κίρνχερ και τώρα παλεύει για να συνεχίσει να ζει και να μη γυρίσει πίσω στην προ δεκαετίας δυστυχία.
Αυτό λοιπόν που μετράει ένας λαός δεν είναι μόνο η νίκη ή η ήττα, αλλά κυρίως η προσπάθεια.
Αν η Κύπρος αντί για Χριστόφια είχε κάποιον δικό μας (Παπανδρέου, Σαμαρά, Βενιζέλο), θα ήταν εδώ και δυο χρόνια τουλάχιστον στο μηχανισμό της Τρόικα, θα βίωνε δυο χρόνια δυστυχίας, απελπισίας, εξευτελισμού, αυτοκτονιών, διάλυσης του κοινωνικού ιστού.
Αν η Αργεντινή αντί για Κίρχνερ είχε κάποιον απ' τους δικούς μας, θα είχε εξελιχθεί στον δεινότερο τόπο τραγωδίας στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Δεν ξέρω αν θα ηττηθούν στο τέλος.
Εύχομαι να νικήσουν κι αυτά τα τωρινά εμπόδια.
Μα κι αν νικηθούν, θα ξέρω ότι προσπάθησαν.
Όπως αυτό θέλω να συμβεί κι εδώ: να προσπαθήσουμε κι ας χάσουμε.
Εξάλλου, η νίκη και η ήττα είναι μες στη ζωή.
Ένας ηττημένος Στρατηγός, όταν χάσει τη μάχη δεν είναι προδότης, αλλά ηττημένος.
Προδότης είναι όταν δε δώσει τη μάχη και ανοίξει διάπλατα το δρόμο στον εχθρό.
toixo-toixo
