κρατάνε την βίβλο του κεντρώου διαφωτισμού (αλλά αρνούνται να λερώσουν τα «πεντακάθαρα χεράκια τους») και απειλούν όπως ακριβώς απειλεί τα τύμπανα των αυτιών μας μια χοντρή και καραφάλτση σοπράνο.
Η περίφημη «άλλη Ελλάδα της προόδου», η ευρωλιγούρικη Ελλάδα που αντιστέκεται στον λαϊκισμό της εξαθλιωμένης μάζας και δημιουργεί «θαυμαστά έργα» (τα οποία τα ψάχνω αλλά αδυνατώ να βρω) απλωμένα επάνω σε μια υπερπολυτελή κουρελού γνωστού γαλλικού οίκου μόδας στολισμένη με κάθε λογής θεωρήματα ,ευφυολογήματα και αερολογήματα. Μια αρμάδα από δογματισμένους ινστρούχτορες πιάνει πόστο σε κάθε τομέα της δημόσιας καθημερινότητας, από τα γραφεία της δημοσιογραφικής ερπετολογίας ως την τελευταία τρύπα του διαδικτύου , αναμασώντας οτιδήποτε προωθεί η κυρίαρχη ατζέντα και τρομοκρατώντας με σενάρια που φτάνουν μέχρι τον πυρηνικό όλεθρο.
Μέσα από την οπτική ενός αδιευκρίνιστου προοδευτισμού και στο όνομα ενός απροσδιορίστου αντικομματισμού, επιχειρείται το γκρέμισμα του παλιού κόσμου και το χτίσιμο ενός ακόμα παλιότερου με κύρια εργαλεία την επίπλαστη ευγένεια ,την καλλιεργημένη στερεοτυπία και φυσικά την ρουφιανιά. Κάθε ταξικός αγώνας βαφτίζεται διαφωνία κι αν πέσει και κανένα γιαούρτι ξεκινάει η χιλιοπαιγμένη κασέτα της εξίσωσης των άκρων. (Η βια του γιαουρτιού είναι ικανή να φτάσει μέχρι τα καλάσνικοφ διατείνονται ,σε αντίθεση με την βια του γκλομπ η οποία ευτυχώς δεν είναι άρμα μάχης,επομένως όλα δημοκρατικά όλα μια χαρά.).
Η ρουφιανιά έχει ντυθεί τελευταία με τον μανδύα της πανταχού παρούσας νομιμότητας. Το νόμιμο άρα και ορθό και γιατί όχι και ηθικό -ο Κάντ είναι απόλυτο must των ημερών-είναι η σημαία που ανεμίζουν περήφανα σε κάθε τους δημόσια έκφανση, φτάνει η δικαστική εξουσία να βγάζει πάντα τις αρεστές αποφάσεις. Ειδάλλως ,όπως στην περίπτωση των δημοτικών υπαλλήλων που τόλμησαν να πετάξουν γιαούρτια στο καμάρι του Ευρωπαϊκού σκεπτικισμού, κάποιον ονόματι Φουχτελ,η αστική δικαιοσύνη τίθεται υπό αμφισβήτηση.
Ένα κλασικό παράδειγμα μοντέρνου ρουφιανέματος εισηγμένο από την νούμερο ένα ρουφιανοχώρα και ταυτόχρονα το φιλελεύθερο εικόνισμα κάθε ευρωαναθρεμένου μεσοαστού,την Ελβετία ,είναι και η υστερία με τις αποδείξεις (λες και αυτοί που κόβουν δεν έχουν άλλους νόμιμους και νομιμοποιημένους τρόπους να φοροδιαφεύγουν, φορτώνοντας με πολλαπλάσια χρέη το κράτος από την μη καταβολή του ΦΠΑ).
«Κάτσαμε στο τάδε μαγαζί,απολαύσαμε την γκουρμέ αηδία,αγναντέψαμε το πέλαγος,καταδικάσαμε την ακαλαισθησία των κλεφτών κωλοελλήνων (πάντοτε η μεσαία τάξη βλέπει την υπόλοιπη μεσαία ως βασικό ανταγωνιστή της και τους εξαθλιωμένους ως ακαλαίσθητα περισσεύματα,ασχέτως ιδεολογικής κατεύθυνσης), καταδικάσαμε και την βια απ’ όπου κι αν προέρχεται (γιατί εμείς είμαστε ικανοί και δεν θα κινδυνεύσουμε ποτέ να ξεπέσουμε στα λαϊκίστικα έσχατα), και όταν δεν μας έδωσαν απόδειξη τηλεφωνήσαμε στο ΣΔΟΕ να καταγγείλουμε το περιστατικό. Για σιγουριά τηλεφωνήσαμε και σε άλλες δέκα αρμόδιες υπηρεσίες ώστε ο παραβάτης να πιαστεί στα πράσα και να τιμωρηθεί παραδειγματικά.»
Στον αντίποδα του επιχειρήματος:βλάπτονται τα έσοδα του κράτους (αυστηρότητα με την υποτιθέμενη χασούρα των εσόδων του κράτους αλλά ελαστικότητα στην απανθρωπιά της ανασφάλιστης εργασίας και του ευτελούς μεροκάματου, που δεσπόζουν σε τέτοιου είδους «επιχειρήσεις»),κανένας από τους παρευρισκόμενους στο τραπέζι δεν θα τολμούσε να καρφώσει τον κλέφτη εργοδότη του.Δε δαγκώνεις τον κλέφτη που σε ταΐζει ούτε διχογνωμείς ούτε αντιδικείς ούτε αντιλέγεις μαζί του ,με βαθιά ευχαρίστηση όμως δαγκώνεις οποιονδήποτε τολμήσει να μιμηθεί τον κλέφτη που σε ταΐζει.
Η άτυπη συντεχνία των διαφωτισμένων ρουφιάνων ξεκίνησε την εφιαλτική παράσταση της με την έλευση της τρόικας στην Ελλάδα. Ωκεανοί συγκίνησης και ποταμοί ανακούφισης ακολουθούσαν τον Τόμσεν και τη δολοφονική παρέα του σε κάθε τους βήμα. Οι μεσσίες με τις γραβάτες φάνταζαν τόσο μπροστά από την εποχή τους, μολονότι οι συνταγές τους ήταν βγαλμένες απ’ ευθείας από την ματωμένη βίβλο της κτηνωδίας του δικτάτορα Πινοτσέτ.
Τα πτυχία από τα διάσημα πανεπιστήμια και η τεράστια ιμπεριαλιστική εμπειρία με τις πάσης φύσεως οικονομικές γκιλοτίνες,ήταν το διαβατήριο για την έξοδο της χώρας από την κρίση,της πασίγνωστης και πολυπόθητης σωτηρίας ·μια σωτηρία που ξεκίνησε κάπου στο 2011 γεμάτη φιλοδοξίες ,έκτοτε διαρκώς αναβάλει την έλευση της.
Η παράσταση συνεχίστηκε με τον βαλτό τεχνοκράτη πρωθυπουργό, διακεκριμένο με όλα τα πιστοποιητικά ISO από τα κυρίαρχα τραπεζικά κέντρα,του οποίου η πραξικοπηματική-αλλά πάντα στα νόμιμα πλαίσια της δημοκρατίας βεβαίως βεβαίως- πρωθυπουργία,έγινε το νέο μάνα εξ ουρανού.
Ο πρωθυπουργός μας τελείωσε σύντομα και ήρθε η ώρα να εκτελεστεί η οικονομία από τα χέρια του σημερινού τεχνοκράτη υπουργού των οικονομικών. Του αρχιμάστορα που τελικά αποδεικνύεται άριστος μαθητής των προηγούμενων αρχιμαστόρων,αφού συνεχίζει το ίδιο ακριβώς θέσφατο έργο.
Η φοροαφαίμαξη όσων δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν με κάθε λογής ευφάνταστους φόρους και οι απαραίτητες μειώσεις μισθών, μπορεί να μην είναι και τόσο επιστημονικές, αλλά μπροστά στην υποτιθέμενη ανυπαρξία άλλης πρότασης είναι ο μοναδικός δρόμος για την σωτηρία μας. Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα αρκεί όλοι οι δρόμοι να ξεκινούν από την ίδια αφετηρία και να καταλήγουν στο ίδιο τέρμα.
Η αισιοδοξία στο πρόσωπο του τεχνοκράτη «επιστήμονα» ,πρώην επικεφαλής ενός οργανισμού ανταγωνιστικού με τις προβλέψεις κάποιου ή κάποιας αστρολόγου ενός άθλιου πρωινάδικου ,σκορπίζει στους πέντε ανέμους κάθε φορά που ο διορισμένος με sms υπουργός των οικονομικών ανοίγει το στόμα του. Ο πολιτικός αυριανισμός του: άλλα δήλωσα χθες ,άλλα σήμερα και άλλα θα δηλώσω αύριο, διαγωνίζεται επάξια σε λαϊκισμό τις φασιστικές κορώνες του πρωθυπουργού (οι οποίες παρεμπιπτόντως δεν προκαλούν αναγούλα στους διαφωτισμένους όπως δεν τους πολυαπασχολεί και η άνοδος των ναζιστών-οι κοινωνιολόγοι καλύτερα να αυτοκτονήσουν παρά να μελετήσουν την ελληνική κοινωνία).
Σε όλη αυτή την τηλεοπτική γιορτή της σωτηρίας της ψυχής δια της επιστημονικής μεθόδου ρίξε ό,τι φορολογική ιδέα σου κατεβεί στην κούτρα,απουσιάζει μόνο το παιδομάζωμα για να γυρίσει μια και καλή η εποχή στις ρίζες της,δηλαδή στην μεσαιωνική τουρκοκρατία. Απορώ πως και δεν το έχει σκεφτεί κάποιο καταρτισμένο σαΐνι ως τώρα.
Πέρα από την σωτηρία των ψυχών μας και την προς στιγμήν αποφυγή της νεκρανάστασης του παιδομαζώματος, δεσπόζε στην γελοιογραφία των προηγούμενων ημερών (και φυσικά ξεχάστηκε στα γρήγορα) η Ξινίλα ενός ακόμα αυτοδημιούργητου απατεώνα από αυτούς που αν δεν υπήρχαν δεν θα είχαμε να φάμε ψωμί! Από αυτούς που οι ρουφιάνοι διαφήμιζαν μετά μανίας ,μέχρι φυσικά να αποδειχθεί κι αυτός ένα ακόμα λαμόγιο ανάμεσα στα τόσα.
Αν είσαι καλός και πανέξυπνος επιχειρηματίας (όχι σαν εμάς τους ανίκανους βλάκες με τον πενιχρό μισθό και τις ντουντούκες) ο Θεός της αγοράς σε ανταμείβει με 4700 δόσεις των 161 ευρώ. Δηλαδή ο μαθουσάλας επιχειρηματίας θα πληρώνει ως το 2404 μ.χ. Ο Θεός της αγοράς ας φυλάει λοιπόν τον σπουδαίο αυτόν άνθρωπο. Έτσι πράττει ο κάθε σωστός επιχειρηματίας. Οι πάσης φύσεως επιχειρηματίες κρατάνε στο ένα χέρι το εικόνισμα του νέο-φιλελευθερισμού και στο άλλο έναν τεράστιο τραπεζικό λογαριασμό στην Ελβετία και πορεύονται, γεμίζοντας με μπόλικο υλικό τα όνειρα των ρουφιάνων. Το κακό κράτος στην παραπάνω περίπτωση, δικαιώνει τον ρόλο του για πολλοστή φορά χάρη στην χαριστική τζίφρα του διευθυντή του ΙΚΑ, ο οποίος μη το ξεχνάμε ,επιλέχτηκε στη θέση αυτή με βάση αυστηρά τεχνοκρατικά κριτήρια.
Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις από κάτω έναν τεχνοκράτη και παραδίπλα έναν ρουφιάνο(δε μας έφταναν οι πατροπαράδοτοι ρουφιάνοι) να τον υποστηρίζει. Καταραμένη μεσαία τάξη. Προλετάριοι που διέφυγαν την φτώχεια χρησιμοποιώντας κάθε μέσο, παρέα με φτωχοδιάβολους που ελπίζουν μια μέρα να τ’ αρπάξουν χοντρά. Μια μικροαστική κοινότητα που ζει και αναπνέει γύρω από την ατομική ιδιοκτησία. Περισσότερο πεινασμένη για χρήμα και από τα αρπακτικά της Wall street. Ρουφιάνοι παντού και πάντα χωρίς την γαλανόλευκη ανά χείρας. Μεγαλωμένοι με ευρωπαϊκά οράματα χωρίς τίποτα το διαφορετικό να μπορεί να χωρέσει στην λογική τους, και αφού τα μεγάλα αφεντικά θα σώσουν τις περιουσίες τους, άρα θα σωθεί και η δικιά τους.
ΠΗΓΗ
