Γιατί πρέπει ένας πολιτικός που εμφανίσθηκε στο προσκήνιο ως ο πιο χαρισματικός της γενιάς τους να φτάσει την απαξίωσή του ως το τέλος; Δεν υπάρχει γύρω του ένας σοβαρός άνθρωπος να εξηγήσει στον Βαγγέλη Βενιζέλο ότι βλάπτει διαρκώς εαυτόν και αλλήλους με το ύφος της δημόσιας παρουσίας του; Ότι με τις επιλογές του έχασε ακόμη και τη σημασία του να εμφανίζεται ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, γιατί απλούστατα ούτε κανονικό ΠΑΣΟΚ υπάρχει πλέον, ούτε ο ίδιος είναι κανονικός πρόεδρος;
Τι νόημα έχει να κρατάει ένα αξίωμα το οποίο ούτε ο ίδιος μπορεί να επιβάλλει, ούτε και οι υπόλοιποι του αναγνωρίζουν, ακόμη και αυτοί που προτιμούν να σιωπούν μέχρι σήμερα; Πού θα τον οδηγήσει αυτή η περιδίνιση στα συντρίμμια ενός πολιτικού κόμματος, του οποίου το DNA δεν γνωρίζει, ούτε μπορεί να κατανοήσει και να διαχειριστεί. Τουλάχιστον ο Γιάννης Ζίγδης είχε ιστορία στο χώρο που αποδιαρθρώθηκε επί των ημερών του.
Ο Βενιζέλος εμφανίστηκε στο ΠΑΣΟΚ υπό συνθήκες που ο ίδιος θεωρεί «μεγαλειώδεις». Ακολούθησε την τελευταία φάση της διαδρομής του Ανδρέα Παπανδρέου ως νεοσύλλεκτος φέρελπις, συνέχισε με τον Σημίτη ως δελφίνος και έσπασε τα μούτρα του όταν προσπάθησε να στραπατσάρει τον επόμενο Παπανδρέου, για να καταλήξει τελικά στο έλεός του. Δέχθηκε να πάει να χάσει στη θέση του και - για όσους ξέρουν το ΠΑΣΟΚ - χάρη σε αυτόν απέκτησε το σημερινό τίτλο του. Είναι προφανές άλλωστε ότι υστερεί απέναντί του σε ηγετικότητα.
Ωστόσο ακόμη και με αυτή τη διαδρομή είχε προοπτική να αφήσει το ίχνος του στο δημόσιο βίο, αρκεί να έδειχνε ότι αντιλαμβάνεται τους βασικούς κανόνες της πολιτικής. Δηλαδή να κινηθεί πέρα από το ναρκισσισμό της ρητορικής του. Να ακούσει, να συμμεριστεί, να κατανείμει και να ενταθεί. Δεν το έκανε, χειρίσθηκε λανθασμένα και αλαζονικά τα πολιτικά δεδομένα της συγκυρίας, και τελικά φορτώθηκε μια εξευτελιστική ήττα, για την οποία παραδόξως υπερηφανεύεται.
Έκτοτε απωθεί διαρκώς ό,τι απέμεινε στο ΠΑΣΟΚ, από στελέχη μέχρι ψηφοφόρους, ενιοτε με τη συμπεριφορά του και μόνο - χωρίς να είναι σε θέση να εισφέρει νέο αίμα για να αντικαταστήσει ό,τι χάνει. Στο λίγο διάστημα που είναι επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει λάθος που να μην έκανε. Προκύπτει άλλωστε απ' τη διαρκώς συρρικνωμένη εικόνα του ιδίου και του ΠΑΣΟΚ. Γιατί να ζουν αυτό το δράμα όσοι απλοί άνθρωποι είχαν ανυστερόβουλους δεσμούς με αυτό το χώρο;
Τα υπόλοιπα είναι εσωτερική υπόθεση. Αλλωστε τα κόμματα έχουν τις ηγεσίες που τους αξίζουν- σε κάθε περίοδο. Ανεξάρτητα όμως από την ατυχή έκβαση της ηγεσίας του, γιατί αυτός ο, κατά τα λοιπά ταλαντούχος, πολιτικός επιτρέπει στον εαυτό του να του κάνουν έως και πλάκα οι υπόλοιποι και να προσπαθούν να τον τρελάνουν με όσα συμβαίνουν γύρω του;
Πόσο μακριά από την απλή πολιτική λογική, αλλά και την εσωτερική ψυχολογία του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται για να διαγράφει τον Σκανδαλίδη, αλλά να μην αγγίζει τον Παπανδρέου; Δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αρχηγός που τον αγνοεί η μισή Κοινοβουλευτική Ομάδα; Ή πού οδηγεί να του ζητάει ο - ευφυέστερός του πολιτικά- Λοβέρδος να τη συγκαλέσει, ενώ ο ίδιος – ο Λοβέρδος - ετοιμάζει εναλλακτικά νέο κόμμα;
Αυτή τη στιγμή ο άνθρωπος που εμφανίσθηκε κάποτε στο ΠΑΣΟΚ ως στέλεχος–θαύμα βρίσκεται πιασμένος στα δίχτυα του. Όσο σπαρταράει, τόσο περισσότερο μπλέκεται. Ας του μιλήσει κάποιος καθαρά για τον λυτρώσει. Ο μακαρίτης ο Ευάγγελος Αβέρωφ όταν είδε ότι δεν μπορεί να λύσει το γόρδιο δεσμό, τον έκοψε με μια απλή συνέντευξη.
